Psych-Out (1968)

Right after he wrapped up his biker classic "Hells Angels On Wheels", Richard Rush rushed to the streets of San Francisco to shoot another picture for AIP. This time he was to roll over Height Ashbury district withering counterculture and come up with "Psych-Out" – a cult hippiesploitation flick featuring restless bunch of actors, who at some point jumped onboard and have become AIP regulars due to Roger Corman's talent-spotting eye. It's here, where Rush finally broke through with his underground sensitivity and good nose for subtleties of the counterculture and youth revolution. He is fortunately in debt to the amazing creations he called up to the screen when cast all the best that AIP could have offered. Jack Nicholson, Adam Roarke, Susan Strasberg, Bruce Dern, Dean Stockwell and Max Julien were soon about to become respectable actors with few of these young guns making their way up to the top. We're not gonna exaggerate at all dubbing some of them New Hollywood trademarks. But here all these future stars were still spacing out for nickel'n'dime while being caught by the camera of great Laszlo Kovacs.

A movie was shot in San Francisco with a lot of scenes being filmed at the location, in Height Ashbury or in Golden Gate Park. Although by 1968 Summer Of Love vibe was already gone, the feeling of cosmic change coming has dried and revolutionary heat has given up to the rising depression, it was a perfect time for AIP to cash on hippie-related products, while media was still digesting countercultural agenda, stripping and washing it down for the palate of middle class America. This was a moment when the revolution has slowly, but irreversibly moved toward selling out and all psychedelic groups were suddenly signing to big recording companies like RCA, MGM, Columbia, Capitol or their small, alternative subsidiaries and only few hard liners stayed unaffected. In fact a lot of old hipsters and activists started moving out of Height Ashbury going up the country – mostly to Northern California, where they soon laid a foundation for the biggest, illegal industry in United States – the cannabis growing business! This wave made easier for AIP to pull two classy acts into the movie, a young psychedelic rock group, The Strawberry Alarm Clock and successful garage rock band, The Seeds, thus we watch them both performing on the screen.



Jack Nicholson plays Stoney, a leader and a guitarist of aspiring Height Ashbury garage/psych band – Mumblin' Jim. Kicking back with his buddies (played by Adam Roarke and Max Julien) in a local cafe he accidentally bumps on a deaf girl, Jenny (Susan Strasberg) – a runaway searched by police. While lads provoke a brawl to help her slide off the eyes of the cops, Stoney won't let his one night stand opportunity slip away again when they meet her on the street going around with gig posters. Jenny is a girl with rules though and the most important thing for her is to find the older brother – Steve (Bruce Dern), who's just sent her a postcard with LSD inspired message ("God is well and alive in a sugar cube"). Mumblin' Jim guys will help her out by bringing to the free shop, so she can shake off the remnants of a square life, introducing her to the communal living and the psychedelic scene. Luckily, they'll trace her brother's pad eventually through the acid guru named Dave (Dean Stockwell), who lives in a compact box on the top of the roof, but is apparently into girl's charms. As they find out pretty soon, her brother's nickname is The Seeker and he occurs to be a local mystic, experimental sculptor and a drug burnout... to accomplish the mission they'll need to rumble around with God-loving Americans, meditate on their hang-outs and get through the psychedelic jungle of multiple inner truths.

"Psych-Out" has a general quirky stream dragging on scene after scene and it does follow a simple script saving it from too many loop-holes. Runaway girl, a band rising to local fame, crazy brother hiding around the corner – it all makes sens solely if actors know their lines verbatim, creations are believable and director knows what he's doing. The movie is sort of exploitation with an insight as it borrows from both worlds of cinema – a cheap, slanderous, pass the buck land of cashing on any emerging underground phenomenon there is and emotionally rich, smart driven slope of auteur cinema. Besides top directing by Rush, the movie is soaked in brilliant, electrifying examples of B-movie acting. It's hard to point at a winner here. Dean Stockwell as Dave – an enlightened recluse and acid guru, who doesn't lose any opportunity to clue Stoney in on his square hang-outs and materialistic doings, but still will keep his affinity for the girls... or Jack Nicholson as Stoney himself – a low-down musician with a big heart, driven by his street smarts and psychedelic hip, but boling with rage... or maybe Bruce Dern as The Seeker (Steve) – a down and out acid burnout, usually running around tripping his brain out or ranting insanely in the Golden Gate Park about the need of making love not war. Who knows, man?

Since it's release "Psych-Out" has joined a cult circuit gaining worldwide recognition. There are certain reasons for that as the movie is a hectic romp from beginning till the last cut. It offers some unique, psychedelic camera work by Laszlo Kovacs with his famous lens flare, vision blurring and brilliant close-ups, which kind of invoke the Height Ashbury experience. One of many movies, he definitely lifted up with his original style of photography. This is also fantastic opportunity to check the mentioned cream of a talented breed, who's been wading through AIP many low-budget productions to eventually hit the spot in the late 60's and 70's with classic auteur movies like "Easy Rider", "King Of Marvin Gardens", "The Last Movie", "Coming Home" and many others. Moreover, you get to see Jack Nicholson with a pony tail, playing cover of "Purple Haze", sharing the stage with loud rockin' bands such as The Seeds and The Strawberry Alarm Clock, bashing out their psych/garage hits – both outstanding examples of West Coast late 60's sound, they left some far out albums like "Incense and Peppermints" (1968) and "Web Of Sound" (1966). Undoubtedly a valuable proposition for rabid AIP, Richard Rush or Jack Nicholson followers!

Wild In The Streets (1968)

If you like these cheap genre flicks American International Pictures were doing in the 50’s and 60’s, but you never saw "Wild In The Streets", there goes the nugget! If you are into obscure movies, but not necessarily into hippiesploitation or drugsploitation, that might be hard rock for you as what your really get here are countercultural myths, dreams and slogans of the high sixties wildly mingled together – they’re certainly exploits, but a way of serving them is much different from one to which you got used to watching let's say beach movies… in different words Barry Shear kicked it up a notch very significantly and got us plenty of fun!

"Wild In The Streets" was one of the most revolutionary movies of it’s times (or at least I like to think that way) for couple of reasons. First of all, the budget hit $1 mln, which was very unusual for a 60’s drive-in picture. Second thing is that it got an actual 1969 Oscar nomination… for editing. "Big deal" you say, but Corman’s or Meyer’s movies never got one. Third thing is the message of the movie - socially subversive, even if screenplay dips it a bit in a fantasy realm. "The old has to die!" Who came across with it in a mainstream movie before? We have a lot of experimantal, occult movies trying to show the agenda of social and spiritual transformation like Kenneth Anger’s shorts, but there were no really Derek Jarman’s all front dystopia themes at that point and Godard was just starting to develop his socially critic, surreal formula on a totally different level. Besides everything I still love the fact that it’s basically about drugs and music fighting the good ole boys’ politics.

We are thrown into the world of a fifteen year old Max Flatlow, who’s becoming exhausted by his family void (his mother is played by Shelley Winters) and petty bourgeoisie habits. He is a genius though as by synthesizing LSD in his basement, he finally gains something worth monetizing and the cash goes straight for a purchase of a dynamite, used immediately to blow up his father’s car in an emotional act of teenage rebellion. Max is free to escape at last! Nine years pass and Max Flatlow changes his surname to Frost – in the meantime he became a rock’n’roll superstar and first American millionaire at the age of 19. He lives in a big villa in Beverly Hills together with his band The Troopers, who are his closest friends.



Among them there are: Sally Leroy – former children movie star and a nudist; Abraham Salteen – Max’s lover, vegetarian and acid head; Billy Cage – fifteen year old lawyer, accountant, the youngest Yale gradute in history. There are also Fuji Ellie – Japanese stenotypist, a great concubine and Stanley X (young Richard Pryor) – cultural anthropologist, author of a bestseller: "The Aborigine Cook Book". They get along pretty well practically living as a commune. Most of the time they roll joints planning to take over America with the help of their great popularity. They are not just fairy dreams as more than 50% of American population has less than 25 years and the young are definitely ready to blow up!

To make a long story short, Max gets into the politics by supporting a senatorial campaign of John Fergusson from California. He promises him to pass a right to vote fo everyody over 18 years old in return. Max goes for it, but decides to play his own game suddenly coming up with a much more radical proposition to grant it to everybody with 14 years finished. He promotes his agenda with a new song "14 Or Fight" and gets America into mass hysteria. John Fergusson plays along and they make a deal settling on 15 instead, but although he wins elections, he doesn’t want to keep his word.

Max puts up Sally as his own candidate for Congress and she wins by a landslide. They try to push the act together, but they cannot get the political support, therefore they decide to come up with a nasty plan – pour a jar of LSD into the Washington water supplies, which lets them set children advisers for every congressman, who just raise their hands as the act is being voted down. A parliamentary revolution follows with Max chosen as a president. America is turned upside down with LSD camps for poor farts, who just turned 35 – they have to experience a new life as reborn acid heads after being loaded up with heavy psychedelic doses… it’s obligatory, no excuses! As all acid dreams come through, social reality finally achieves it’s superior order… but there’s still a change waiting.



There’s a wild passion and humour in this movie, which are better detected when stoned. I guess that without a "particular approach" this pearl will never shine as it’s supposed to but… in the right moment it gives a lot of fun, which is probably the biggest value of it. Don’t try to search for the intellectual bits here, cause if you do so, you won’t be able to grab the essence of "Wild In The Streets" and will be left disappointed. Great side of the movie is the music composed and recorded by unforgettable Davie Allan & The Arrows (dubbed with a fictional name Max and The Troopers by Tower Records), their overlooked, fantastic garage rocker "A Shape Of Things To Come" swirls your head with a genuine guitar fuzz and is itself one of the reasons why this movie is a must-see for 60’s garage and psychedelia collectors and all people generally interested in 60’s counterculture, fashion and cinema.

Riot On Sunset Strip (1967)

"Riot On Sunset Strip" is a shitty movie even for AIP standards. Initially made for MGM by "Jungle" Sam Katzman (one of the worst genre directors you can imagine credited here as Arthur Dreifuss), a picture exploited actual riot on L.A.’s Sunset Strip, which happened when local shop owners felt their businesses were going down due to permanent presence of the local hippies and used police force to chase them away. Katzman shot his picture straight after "the riot" to use running media exposure as a sales pitch, but MGM was slow in getting the movie into theatres, hence it landed eventually in AIP office. Sam Arkoff liked the idea and agreed to distribute this dumb flick, nevertheless it flopped in the drive-ins… not without a reason.

The basic plot is duller than dull – it exploits teenage kicks in a very down-beat, sloppy way. Centre of the action is Pandora’s Box club on Sunset Blvd, where local garage groups play and where young hipsters burn their time. Indeed there we get to to recognise the rising tension between the rebelious youth and local squares. Insights are provided by members of the city hall, policemen and parents, who won’t stand these dropouts anymore and demand action. As interesting as it may sound, this potential is destroyed by initial, ridiculous voice-over, very baaad script and even worse acting! There’s not much to enjoy in "Riot On Sunset Strip", in terms of filmmaking values, unless you are a vegetable. How then did it get to be recognised as a kind of a 60’s cult movie?



The answer is very simple, it’s all about the music – the only thing here, which doesn’t let you fall asleep. One of these rare 60’s exploitation flicks giving you an opportunity to look into the garage scene. We get to see on stage such bands as: The Standells, The Mugwumps, The Chocolate Watchband and The Enemies – all full of fuzz, obscure, cult combos in 60’s garage fan circuit. If there’s one point to watch this movie, here you have it as the soundtrack is brilliant and SO RARE! It was released on Sidewalk Records the same year and probably sold much better than the movie itself.

Still, there’s one scene, that every 60’s drugsploitation fan needs to dig. It’s been tossed down together with this crap, but an absolute gem anyway – young Mimsy Farmer on acid… happening when teens think this whole club is a drag and hit the pad. "She’s never been trippin’ before… it’s the acid, sweetie", her character hears first from one of these immoral kittens. She’s trembling from fear and says no to the drug, but she will eventually get loaded when handed a well-intentioned glass of cola. She licks the sky and dances wildly – what these strange drugs will do with the kids, man! Giallo fans will find it interesting that Mimsy acted later in Dario Argento’s "Four Flies On Grey Velvet" (1971) and then in Lucio Fulci's "Black Cat" (1981). That’s the kind of pussycat she was.



[The movie can be purchased from Cinema de Bizarre]

Motorpsycho! (1965)

Now, that’s what I call a proper savage movie! "Motorpsycho!" takes you for a ride with three biker brutes and great looking girls, which show off their big boobs and long legs. This amazing black and white picture has been shot in 1965, but lost nothing due to it’s age and today presents itself as fresh as it’s been back then. Amazing photography, original screenplay and vigorous acting are gonna work, if you’re a fan of Meyer’s talent for picturing eroticism and violence. Otherwise, watch it for pure curiosity!

You have to notice this was a first 60’s biker movie, before even Fonda and Corman got together to make "The Wild Angels" – it didn’t make such a financial blast, but made some money anyway and above all it was a much better movie – so keep your cool up and discover. In the realm of pure exploitation form, this is a real sweet pie, against which not many flicks might stand up. This is mainly due to a great cinematic talent of Russ Meyer, who did a brilliant job here taking each shot by himself, working with a camera in a way, which sets us right there in the middle of the action. Hallelujah!



Intrigue is quite simple, but the action is significant here, fueled by great instrumental garage soundtrack (one of the first cases when this gritty 60’s style was used in a movie), which will make crate diggers scream. Somewhere around the desert in Southern California three biker thugs are going on a rampage of sex and violence, raping all the big-breasted women they meet and they get to pick on some really cool kittens (well, Meyer had a talent for casting great-looking actresses). There’s a marksman, an Italian rocker and a nutjob listening all the time to his little radio and sometimes calling his mom.

Soon their sheer lust for pleasure is getting out of control and they switch from rape and mutilation to killing their prey! When they rape a pretty girlfriend of a local vet (obviously pissing him off), he goes after them immediately! But savage instincts are on the loose now and only due to helping one of the fresh victims – awesome busty chick – our hero is able to put an end to this bloodshed. She’ll save him from everything even offering her own body to the brutes, when it gets down to it! Great scene of sucking the blood from a snake bite is priceless. This is a hell of an exploitation picture and definitely one of the best biker movies made in the 60’s, so all you grindhouse and drive-in freaks will have their fun guaranteed!

Kamikaze szarpania drutów – surf, hot rod, 60's garage i biker sound

Surfujący buntownik

Zanim Dick Dale – który w ciągu następnych kilku lat miał osiągnąć status Króla Surfowej Gitary – przeprowadził się ze swoją rodziną z południowego Bostonu do południowej Kalifornii w 1954, żeby ukończyć tam szkołę średnią, jego ulubionym instrumentem była trąbka, którą dostał od wujka, a przemożny wpływ wywierały na jego wyobraźnię rytmy legendarnego perkusisty polskiego pochodzenia, Gene'a Krupy (nigdy zresztą nie przestały). Zafascynowany opowieściami o kowbojach, komiksami o Supermanie i muzyką Hanka Williamsa, młodzieniec pragnął jednak zostać piosenkarzem country, co próbował zrealizować zamawiając drogą pocztową swoje pierwsze kartonowe banjo, które rozpadło się po jednym dniu. Tuż przed swoją przeprowadzką za $8 kupił w końcu starą, używaną gitarę hollow body, którą spłacił na raty. Był to pierwszy poważny krok w stronę muzycznej kariery!

W połowie lat '50 w Kalifornii istniały tylko dwa style muzyczne: country i big bandowy jazz, a gitara uznawana była za szatański instrument (grana jedynie przez czarnych bluesmanów). Było to zaledwie dwa-trzy lata przed pojawieniem się na amerykańskiej scenie Elvisa Presleya i eksplozją rockabilly, ale wtenczas mogły być to równie dobrze lata świetlne, gdyż rady miejskie nie zezwalały na organizowanie żadnych imprez tanecznych z muzyką gitarową w tle – amerykańskie społeczeństwo było przekonane, że jest to oddawanie młodzieży w szpony szatana. Historia zaczęła się jednak zmieniać, gdy Ameryka usłyszała Hound Dog, a Memphis sound z dnia na na dzień wywołał gorączkę wśród młodzieży i przerażenie wśród rodziców. W kinach pojawiły się też pierwsze rock'n'rollowe obrazy: Love Me Tender i Jailhouse Rock, które wypromowały styl. W międzyczasie Dick Dale wygrywał wszystkie lokalne konkursy muzyczne dla amatorów dzięki swojej nowatorskiej technice, która na pierwszy plan wysuwała silne, rytmiczne uderzanie w struny tworzące sensualny feeling.

Pewnego wieczoru Dick Dale stanął na scenie jednego z kin uzbrojony tylko w swoją starą gitarę, podłączoną do malutkiego wzmacniacza z 10" głośnikiem i mikrofon w stylu Flasha Gordona. Grupa marynarzy krzyczała „Get The Hook” całkowicie go zagłuszając i właśnie wtedy menadżer kina zdecydował o podłączeniu go do kinowego sprzętu i wydrukowaniu plakatów dużą czcionką. Z dnia na dzień Dick Dale stał się sensacją i przyciągnął na swoje koncerty dużą publikę. Ścigając swoje marzenie o zostaniu kowbojskim bardem Dale wziął też udział w konkursie country odstawiając show w stylu rockabilly. Wkrótce wkręcił się w miejscową scenę poznając takie osobistości jak Tex Ritter, Gene Autrey czy Freddy Hart, a przez pewien czas wrócił nawet do grania na trąbce. Kilka miesięcy później znudzony jednak obrotem rzeczy wylądował w Balboa, w miejscowym klubie folkowym razem ze swoim przyjacielem Rayem, gdzie poznał młodego, bluesowego pianistę. Trio dostało zielone światło na granie w weekendy i rozpalało publikę z dużym sukcesem, a Dick Dale dostał nawet nową gitarę... od samego Leo Fendera, który rok wcześniej stworzył pierwszy model Stratacastera. Do grupy dokoptowano wkrótce perkusistę, ale Dale stracił kontrakt z klubem, kiedy poprosił o zwiększenie budżetu do $15 na noc.

[Czytaj dalej w Magazynie MAGIVANGA]

Dennis Hopper i jego romans z biker movie

Jak pisałem wcześniej na tym blogu, około roku 1966 wytwórnia American International Pictures postanowiła uderzyć w kolejną działkę kinowej eksploatacji i tym razem wybrała kluby motocyklowe. Pierwszym wielkim sukcesem kasowym okazał się film "The Wild Angels" z Peterem Fondą, który pomimo koszmarnej fabuły, plastikowych charakterów i absurdalnego aktorstwa dotarł do młodzieżowego targetu i utorował drogę następnym obrazom, z których "The Glory Stompers" (1968) wydaje się jednym z najlepszych.

Jak pisze w Storming Heaven (fantastycznej książce na temat LSD) Jay Stevens: Jeśli Hollywood grał dużą rolę w popularyzacji rocka, był także na tyle zmyślny, by zdać sobie sprawę, że młodzieńczy bunt może być bardzo lukratywny w kinie. Począwszy od 1953 studia filmowe wyprodukowały tuziny wariacji na temat dewiantów społecznych, którym nie pasowało dostosowywanie się do kanonów życia. Wśród nich wybijają się takie klasyki, jak The Wild One z Marlonem Brando i Buntownik Bez Powodu z Jamesem Deanem. W obydwóch filmach główni bohaterowie dostrojeni byli raczej do wewnętrznych imperatywów niż do społecznie akceptowanych kodów zachowania (…)

Wielką zasługą AIP (jeśli można tak to ująć) było maksymalne wyeksploatowanie tego wzorca i zrozumienie siły pokazywania społecznych dewiantów, autsajderów i buntowników na ekranie. Dzięki masowej produkcji, która wymagała szybkiej pracy, swój talent mieli podczas kręcenia wielu "biker movies" odsłonić Laszlo Covacs, Jack Nicholson i Dennis Hopper , którzy po zagraniu w kilku filmach Cormana i innych reżyserów, związanych z AIP, dali początek amerykańskiemu kinu niezależnemu swoim wielkim debiutem Easy Rider – nazywanego nawet początkiem renesansu kina autorskiego. Ten wielki klasyk poza fantastycznym pomysłem wykorzystywał wszystkie środki artystyczne, eksploatowane przez Rogera Cormana i spółkę, łącznie z kręceniem scen w plenerze.



"The Glory Stompers" był jednym z dwóch filmów motocyklowych, które bezpośrednio poprzedziły wysiłek reżyserski duetu Fonda i Hopper w nakręceniu Easy Ridera. Hopper gra w nim Chino, brutalnego lidera małego klubu motycklowego Black Souls, który porywa seksowną blondynkę - dziewczynę Cowboya, członka klubu Glory Stompers, po wcześniejszym skasowaniu klienta i ukryciu go w krzakach nad jeziorem. Pomimo że wyglądający na martwego, Cowboy jednak wkrótce budzi się ze "snu" i zaczyna pościg za swoją laską. Black Souls próbują po kolei dobrać się do cipki ślicznej kobiety, ale ta nie odwzajemnia ich zalotów i decyzją Chino, który rości sobie do niej prawa jako pierwszy, zostaje związana. Jego próby dobrania się do pięknej blondynki zostają także przyjęte z niechęcią przez jego własną dziewczynę, demoniczną brunetkę-nożowniczkę, która jednak poproszona zostaje o zamknięcie mordy.

Gdy blondynka po dwóch dniach dalej nie daje się spacyfikować i oddać Chino, ten postanawia sprzedać ją Meksykanom za dwa tysiące dolarów, którzy mają uzależnić ją od heroiny i zmusić do prostytucji. Tymczasem ścigający Black Souls na swoim chopperze nieszczęśliwy Cowboy spotyka dawnego członka swojego klubu, który naprowadza go na ich ślad i nawet do niego dołącza. W międzyczasiem rozkręca się niedaleko w lesie nad jeziorem prawdziwy, spontaniczny love-in, w którym uczestniczą członkowie wszystkich możliwych klubów, hipisi, artyści i piękne kobiety (bardzo typowy element scenariusza AIP), a małą scenkę koncertową odgrywają także Davie Allan & The Arrows – oficjalni kompozytorzy i wykonawcy ścieżki dźwiękowej do filmu. Chino postanawia zaimprezować z kolegami i zostawia laskę tylko ze zwoim bratem. Impreza kręcie się wyśmienicie, gdyż wszyscy padają na mordy od piwa, kwasu i jointów, ale Black Souls w końcu wywołują dym, co kończy ten fantastyczny kwadrans.



W finale jedn z członków Black Souls – Magoo, ucieka z blondyną, do której już dwukrotnie chciał się dobrać, a ścigający go brat Chino zostaje przez niego żywcem rozjechany Harleyem. Zanim udaje mu się uciec dopada go jednak sam Chino i zabija z histerycznym okrzykiem ze swojego colta. Nadjeżdżają Glory Stompers i dochodzi do ostatecznej walki o blondynę, podczas której Chino ginie od feralnego noża, rzuconego przez jego własną dziewczynę. The End. "The Glory Stompers" pozostaje klasycznym gniotem klasy B, który jednak warto obejrzeć ze względu na kreację Hoppera i zabawne teksty w stylu: "What did I tell you, man?"

Louie, Louie

"Louie, Louie we gotta go (...)" - to początek klasycznego, chwytliwego kawałka z głupawym tekstem, który w połowie lat '60 sprzedał się w milonach singli 7" za sprawą grupy The Kingsmen, która przeszła dzięki temu do historii muzyki gitarowej. Po przeniesieniu się do Włoch dwa miesiące temu nagle zdałem sobie sprawę, że odzyskuje on swoją popularność za sprawą renesansu rocka garażowego i przenika niepostrzeżenie do repertuaru lokalnych cover bandów... oczywiście YouTube robi swoje w szerzeniu nowych trendów :)

"Louie, Louie" był jednym z najważniejszych hitów rocka garażowego, który u swoich narodzin poszukiwał własnych środków wyrazu i jak wszystkie nowe style szukał czegoś, co porwie publikę. "Louie, Louie" był kompozycją idealną, łączył bowiem prostotę rytmiki z bezpretensjonalnością przekazu – coś co pasuje jak ulał do streszczenia rocka garażowego. Był to też oczywiście "czarny tune", a wszystkie wczesne kapele garażowe były zakochane w amerykańskim r'n'b próbując przerabiać największe hity na swoją modłę.



Oryginalnie skomponowany i nagrany przez Jamajczyka Richarda Berry'ego w 1957, który nadał mu silne brzmienie rocksteady, nie zdobył sobie większej popularności krążąc jako singiel 7" w lokalnym obiego północnego zachodu Stanów Zjednoczonych, ale tak się stało, że kilka lat pozniej trafił w łapki lokalnej grupy garażowej The Wailers (wystepujacej wtedy jako Rockin Robin Roberts and The Fabulous Wailers) z Tacoma (okolice Waszyngtonu), która natychmiast rozpoznała jego potencjał imprezowy i nagrała swoją wersję! Ta nigdy nie przedarła się do szerszej publiki, ale została skopiowana przez grupę The Kingsmen, której bardziej rock'n'rollowa aranżacja stała się rockowym standardem i doczekała się krajowej dystrybucji.



Wkrótce "Louie, Louie" grali w USA wszyscy od Kalifornii po Nowy Jork, a tune został wyeksportowany za ocean, gdzie trafił w ręce Syda Barretta i Pink Floyd, którzy usilnie próbowali zagrać to na swój własny sposób. Poniżej najlepsze wersje tego kawałka, który po 45 latach wciąż nie traci na popularności...

Kilka slow na temat powrotu 60's garage...

Generalnie bardzo ciezko znalezc jakikolwiek material dziennikarski na temat wspolczesnej sceny 60's garage. Byc moze dlatego, ze mainstream postrzega ta scene poprzez medialny hype, kreowany przez brytyjska prase wokol zespolow tj. The Hives, The Strokes czy The Horrors... poza tym, ze ta scena to zupelnie cos innego - zjawisko, siedzace wciaz gleboko w undergroundzie, kultywowane przez bande frikow, przetrzepujacych sklepy plytowe w poszukiwaniu rzadkich singli.

Coz, znalazlem wlasnie ciekawy wpis drazacy ten temat w serwisie Stereo Subversion i polecam go zainteresowanym, nawet jesli w Polsce moda na 60's garage jeszcze sie nie pojawila :)

Jak pisze autor tego wpisu, Anthony Saggese:

Back in 2001, it was thought that a quintet of baby-faced, scruffy New York hipsters would leave a huge imprint on our popular culture. Their method was solid – look cool, sound cool and get great write-ups from the British press, who still insist on hyping everything to the moon as completely life-changing. They did it for Dinosaur Jr. and Mudhoney before Nirvana took the big prize. They did it for the Clash before they even had an album out or any songs on the radio. Even with their absolutely bombarding praise of similar groups before, America was always slow to pick up on these new flavors of rock and roll.

Coz, calkowicie sie z ziomkiem zgadzam.

American International Pictures - przeglad zwiastunow!

We wpisie na temat filmu "Riot On Sunset Strip" po raz pierwszy pisalem na tym blogu o legendarnej wytworni filmow typu exploitation - American International Pictures, ktora pojawila sie w latach 50'w Kalifornii, by az do lat 70' siac postrach w glowach nastolakow swoimi niskobudzetowymi obrazami.

Oprocz wyzej wspomnianego filmu pisalem jeszcze o kultowym "The Trip", ale katalog tej wytworni liczy znacznie, znacznie wiecej. AIP realizowala filmy rozne, czasami tak dziwne, ze az ciezko sobie wyobrazic w jaki sposob powstaly. Wsrod nich sa zas obrazy dziwaczne w swojej obskurnosci i rozkosznie smieszne w swojej bezpretensjonalnosci. W najblizszych dniach zaczne wam przyblizac nieco wiecej z tych zapomnianych przez czas perel, tymczasem podrzucam wam garsc old skulowych zwiastunow filmowych, ktore dobrze pokazuja z czym mamy do czynienia.

"Wild In The Streets" (1968)



"The Wild Angels" (1966)



"The Born Losers" (1967)



"Psych-Out" (1968)



"The Trip" (1968)





ion

"Easy Rider" w dokumencie.

Oto krotki dokument na temat powstawania "Easy Ridera" na YouTube. Mam ostatnio ochote napisac cos wiecej na temat kontekstow powstawania tego filmu, ale niech to starczy za wstep. Radosci!

Kilka tune'ow 60's garage revival

Jakis czas temu wrzucilem tu swoj artykul na temat 60's garage, ktory staje sie w calej Europie nie tylko coraz bardziej popularny jako obiekt pozadania winylowych cpunow, ale bywa takze rozwijany jako styl revival. Glowne ognisko to oczywiscie USA, ale takze Szwajcaria, Niemcy i Australia zaczynaja budowac swoje wlasne sceny.

Ponizej kilka naprawde mocnych tune'ow...
Jesli wam sie spodobaja, pogrzebcie w poszukiwaniu oryginalow :)

Rodeo Massacre - "Woman" (UK)


Black Lips - "Katrina" (USA)


Demon's Claws - "How The West Was Won" (Canada)


The Routes - "Do What's Right" (Japan)


I oczywiscie czlowiek, ktory stal sie obiektem kultu w pewnych kregach, artysta laczacy w swojej twrczosci wiele wplywow...

Reverend Beat-Man - "Don't Stop To Dance" (Switzerland)

Garażowa eksplozja

Lata '60 będziemy odkrywać jeszcze nie raz, gdyż wiele zjawisk, które wtedy zaatakowały umysły, wciąż czeka na wyciągnięcie ze skrzyni czasu. Ten okres w muzyce przede wszystkim kojarzy się z początkiem rocka progresywnego i psychedelicznego oraz pierwszymi eksperymentami z minimal music. Tym razem wraca pod zupełnie innym imieniem, które brzmi 60's garage. Obiekt westchnień kolekcjonerów winyli w Londynie czy Nowym Jorku, od kilku lat staje się prawdziwą, podziemną sensacją.


Londyński start w przeszłość

Jesteśmy na The Nitty Gritty, małej, undergroundowej imprezie w pubie The Constitution na Camden Town. W ciasnej piwnicy tańczy około 20 osób ubranych w klasycznie skrojone garniturki lub luźne sukieneczki (zależnie od płci), a na głowach oczywiście obowiązkowe "pork pie hats". Można odnieść wrażenie, że to środek lat '60, gdyż didżeje grają sety składające się z soul, raw funk, rocksteady i 60's garage. Przeboje Shirley Ellis mieszają się tutaj z garażowym The Fifth Estate i ulicznym funkiem Donny'ego Hathawaya. To nowa koncepcja londyńskiej zabawy, radosne, hedonistyczne retro. Szkoda jedynie, że impreza kończy się dosyć wcześnie.

Jak mówi pomysłodawczyni całego wydarzenia, Debbie, didżejka oraz ekspertka od „czarnej muzyki”, pracująca na codzień w sklepie Intoxica na Portobello Road: - Gramy muzykę, jaką naprawdę lubimy. Na nasze imprezy przychodzą znajomi, a grają im również znajomi, więc atmosfera jest zawsze doskonała. Koncepcja The Nitty Gritty powstała dzięki spotkaniu z moją znajomą, Elsą. Obydwie zafascynowane byłyśmy old skulowym brzmieniem, więc szybko powołałyśmy do życia tą imprezę. To coś zupełnie innego od wszystkich innych londyńskich wydarzeń.

INTOXICA TO JEDEN Z NAJBARDZIEJ PRESTIŻOWYCH, LONDYŃSKICH SKLEPÓW MUZYCZNYCH, KTÓRY SZCZYCI SIĘ POSIADANIEM NAJLEPSZEJ JAZZOWEJ PIWNICY W TEJ METROPOLII I NIE JEST TO ZBYT DUŻA PRZESADA, GDYŻ SELEKCJA JEST TU IMPONUJĄCA. JAK MÓWI CHRIS ENERGY, WŁAŚCICIEL HIT 'N' RUN RECORDS, PRZESTRONNEGO HANGARU W WALTHAMSTOW, W KTÓRYM STERTY KARTONÓW Z PŁYTAMI SIĘGAJĄ OD PODŁOGI DO SUFITU: - Dali mojemu znajomemu 50.000 funtow za kolekcje freakbeatu, 60's psyche i calej reszty.

Nawet jeśli Chris lekko przesadza, można sobie szybko wyobrazić, że muzyka z lat '60 znowu jest na fali, co widać nawet po szukającej świeżych inspiracji brytyjskiej sceny indie, która coraz bardziej skręca w stronę klasycznego rock & rolla mocno posiłukjąc się 60's garage. Papierkiem lakmusowym trendów w Londynie są zaś od zawsze ceny płyt winylowych, które szybują w górę lub spadają w miarę, jak dany gatunek muzyczny staje się bardziej lub mniej popularny. W ciągu ostatnich dwóch lat wszystkie liczące się sklepy muzyczne dorzuciły u siebie etykietkę 60's garage, gdy gatunek ten z podziemnego zjawiska stał się nagle obiektem zainteresowania muzycznych kolekcjonerów, gazet i komercyjnych stacji radiowych.

Cały ten garaż

Za początek ery 60's garage uważa się rok 1963, kiedy w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych eksplodowała fala muzyki, tworzonej przez lokalne, amatorskie grupy. Próby bardzo często odbywały się w garażu jednego z członków zespołu, skąd bierze się współczesna nazwa tej szufladki, która w tamtym czasie nie była jednak postrzegana jako osobny nurt . Zazwyczaj grupy te nie wychodziły poza lokalną popularność grając małe gigi i często wydając zaledwie jeden lub dwa single siedmio calowe w limitowanym nakładzie, rzadko EPkę czy LP. Te rzadkie skarby teraz stają się celem poszukiwań fanatycznych kolekcjonerów.

Na nurt 60's garage duży wpływ wywarły brytyjskie grupy tj. The Who, The Rolling Stones, The Small Faces czy The Yardbirds, które swoją karierę zaczynały również w połowie lat '60. Ich muzyka silnie zainspirowała amerykańskich i kanadyjskich artystów dając im potężnego kopa, ale jednocześnie szybko doprowadziła do wyczerpania nurtu, którego szczyt przypada na 1966-1967, by w następnych czterech latach zostać zupełnie zapomniany.

Stylistyka 60's garage wahała się od grzywek i garniturów a la The Beatles aż po pre-glamowy image, inspirowany komiksami firmy Marvel. W sferze muzycznej dominowały kawałki często nie przekraczające trzech minut, zazwyczaj w niskich tonacjach, z brudnymi, gitarowymi riffami, o pozostawiającej wiele do życzenia produkcji. W takim układzie samo brzmienie stawało się często pretekstem dla nazwy grupy, co widać np. dobrze w przypadku The C-Minors. Teksty często oscylowały wokół uczuć miłosnych i inspirowane były zarówno lotami pozytywnymi, tak jak w przypadku utworu "Just a Little Feelin", wspomnianego wyżej The C-Minors, jak i mrocznymi melancholiami, tak jak np. w przypadku znakomitego utworu "Black Lantern" zespołu Caesaer Romans.

Odkryte ponownie

60's garage został wyciągnięty ponownie na światło dzienne dzięki podwójnej kompilacji „The Nuggets” (1972), wyprodukowanej przez samego Lenny'ego Kaye'a, gitarzystę Patti Smith Group. Znalazły się na niej m.in. takie garażowe przeboje, jak: "Pushin' Too Hard" grupy The Seeds, "Lies" grupy The Knickerbockers, "It's-A-Happening" grupy The Magic Mushrooms czy znakomity, mroczny kawałek "Five Years Ahead Of My Time" grupy The Third Bardo. Kompilacja wywołała niemałą furorę i spowodowała krótki okres ponownego zainteresowania tym gatunkiem.

Wkrótce scenę zajęły jednak hard rockowe, protopunkowe zespoły tj. MC5, The Stooges i The New York Dolls, które insipirując się 60's garage pociągnęły muzykę gitarową w znacznie dynamiczniejszą stronę otwierając wrota dla punk rocka. Największym miłośnikiem 60's garage miała się stać jednak amerykańska scena indie, która w latach '80 została jedną z najważniejszych przechowalni klasycznych, gitarowych brzmień. Na początku lat '90 indie zaczęło z kolei ewoluować w stronę grunge, którego charakterystyczne brzmienie zostało stworzone przez geniuszy tj. Steve Albini (Shellac, Big Black). Scena z Seattle w krótkim czasie została głównym ośrodkiem, który underground zespolił na stałe z gitarowym mainstreamem. Ten jednak sam podupadł, gdy nurt zdążył się do połowy lat '90 całkowicie wypalić.

Jak się okazało, gitarowy underground otwierał jednak w tym czasie po cichu kolejne szkatułki czasu, by uprzytomnić masowej publice, że gitarowa tradycja nie zaczęła się od Led Zeppelin. Jedną z najbardziej znanych grup, które wywodzą się z tej tradycji, jest dzisiaj The White Stripes. Jej inspiracje stają się oczywiste dla każdego, kto wsłuchiwał się kiedykolwiek w 60's garage. Inną popularną grupą, która oskarżana jest przez znawców o zrzynanie, jest wielce popularna na wyspach The Strokes nie wspominając o pop-indie chłopcach z The Arctic Monkeys i nu rave'owych adwersarzach z The Klaxons.

Jak mówi nam Francis, ekspert od 60's garage londyńskiej sieci Music and Video Exchange z Notting Hill: - Obecnie zbyt dużo uwagi poświęca się tej muzyce, ponieważ została ona spopularyzowana przez nowe zespoły. To w pewnym sensie bardzo smutne, ponieważ zabija scenę, która istniała od zawsze. Np. The Horrors kopiują styl 60's garage niemal na żywca, zupełnie pomijając kwestie muzyczne. Jednak doskonale przemawia to do młodych ludzi, którzy kupują płyty. Przerodziło się to moim zdaniem w nowy, miejski trend, który jednak umrze w ciągu dwóch lat, jeśli już nie umarł.

Czym byl 60's garage?

Jak zauwazyliscie, piszac o "Riot On Sunset Strip" zahaczylem o mało w Polsce znany gatunek muzyczny, który kilka lat temu został ochrzczony jako 60's garage. Jako ze od pewnego czasu obserwuje się w USA i w UK jego rosnąca popularność wśród didzejow i kolekcjonerów muzycznych, należy się tutaj kilka słów wyjasnienia.

Jakiś rok temu napisałem wprawdzie artykuł, opisujący cale zjawisko, ale ze nie chcialo mi się czekać na wolne miejsce w EXKLUSIVIE, opublikowalem go na stronie Antyportal.com (z która wiazalem wtedy pewne plany). Strona przekształciła sie w jakaś pop sraczke dla imbecyli i mój artykuł usunięto. Jeszcze dzisiaj wrzucę go na bloga, gdyż 60's garage nie sposób dzisiaj ominąć.

Nazwa generalnie wzięła się z tego, ze muzyka ta tworzona była głównie przez amatorskie grupy, grające po garażach, salach gimnastycznych i małych klubach. Większość z nich nie wydała więcej niż 3-4 single 7", rzadko udawało się tez wypuścić więcej niż jeden LP. Dobrym przykładem jest mroczna EPka grupy The Third Bardo, "Lose Your Mind" (1967), która choć znakomita, stanowila w zasadzie cała dyskografie

60's garage muzycznie opierało się na prostych gitarowych riffach, zwykle przesterowanych, średnim lub nieco szybszym tempie utworów i nieoszlifowanym brzmieniu... nad którym dzisiaj dziennikarze muzyczni wpadają w taki zachwyt. Mimo tego, pierwotny okres popularności tej muzyki trwał niecałe cztery lata i mowi sie tu o okresie 1963-1967.

Muzyka ta jest ważna z tego powodu, ze dała swoisty "blueprint" hard rockowym grupom tj. The Stooges, MC5 czy Black Sabbath, których twórczość z kolei stała się pretekstem dla rozkwitu punk rocka i heavy metalu. Innymi slowy, jest to zaginione ogniwo, które odslaniane zostaje obecnie w całej okazałości :)

Riot On Sunset Strip czyli zapomniany klasyk!

Gdy pod koniec lat 50' Stany Zjednoczone zaczęła opanowywac rosnaca fala Baby Boomers, znalezli sie natychmiast ludzie wietrzacy w tym przede wszystkim gruby interes.

Co najwazniejsze, powojenny okres ekonomicznego dobrobytu, opierajacy się na szybujacych wskaźnikach indywidualnej konsumpcji, dawał powody do zadowolenia nie tylko wytworcom dóbr fizycznych, ale również wlodarzom "przemysłu kulturalnego", którzy zacierali ręce przy produkowaniu nowych hitów muzycznych i filmowych dla zwiekszajacej sie dynamicznie grupy odbiorczej. Mózg w końcu też czymś odżywiać sie musi.

Jednym z podmiotów, który znalazł krotka drogę do zarabiania na prostych przyjemnosciach mlodziezy, było studio produkcyjne American International Pictures. Firma założona w 1956 r., w Los Angeles, nie szukała swojej drogi wzorem gigantów z Hollywood w kosztownych produkcjach i oscarowych kreacjach aktorskich, ale postanowila dotrzeć za pomocą kilku prostych środków do mózgu przeciętnego, amerykańskiego nastolatka, odwiedzającego dosc czesto tanie kino samochodowe (drive-in).

Tak narodziło sie ponownie kino exploitation, dość często utozsamiane z kinem klasy B i filmem campowym. Nie liczyło sie tu przeslanie i wyszukana narracja, ale eksploatowanie czystej zabawy kliszami lub czysta zabawa po prostu! Jedynym wyznacznikiem stała się kabona, zarabiana na filmie. Jeśli film zarabiał, dokrecalo się pięć nastepnych czesci. Jeśli nie, lądował szybko w szufladzie producenta.

AIP wykreowalo metoda focus groups (tak wlasnie!) wiele nisz exploitation oscylujacych wokol teensploitation, w tym beach party movie, biker movie, teenage werewolf movie oraz last but not least hippiesploitation movie, do których zalicza sie legendarny "Riot On Sunset Strip" (1967).

Akcja filmu kręci się wokół grupy nastolatków, szukających dreszczyku w nocnym klubie Pandora's Box, na Sunset Blvd. Narrator odsłania nam przy tym rosnące napięcie, pomiedzy liberalną młodzieżą, a biznesmenami, widzacymi w niej zagrożenie dla swoich interesów, którzy probuja lobbować ich brutalne usunięcie u miejscowej policji. Scenariusz nosi generalnie znamiona exploitation, jest tak kiepski, ze ciężko od niego cokolwiek wymagać.

Szybko można byłoby na tym filmie zasnąć, gdyby nie została w nim wykorzystana genialna muzyka 60's garage, która daje fanom dźwięków z tamtego okresu okazję do uslyszenia ich w kontekście. Słyszymy tu kawalki takich bandow, jak The Standells, The Mugwumps i The Chocolate Watchband, które rozgrzewaja publikę Pandora's Box. Te tuny po prostu bronią się same!

Koniecznie musze wspomniec, ze z tym ochlapem miesa rzucona zostaje nam jednak fascynujaca scena (co zgadza się z moim generalnym poglądem, ze nawet w bardzo kiepskim filmie można znaleźć dwie-trzy genialne sceny) z udziałem Mimsy Farmer, tripujacej na kwasie do bardzo psychedelicznych dźwięków :) Dla łowców ciekawostek z pewnością odkrywcze będzie to, iż ta sama Mimsy zagrała pozniej kilka pomniejszych ról w filmach Dario Argento.

Film jest oczywiście polecany ze względu na muzykę, ciuchy i sceny z zapodawaniem kwasu. Nigdy nie wydany oficjalnie na DVD, krąży w wersji bootlegowej, ktora z pewnością lata także gdzieś w królestwie Internetu. Soundtrack do filmu został wydany jako krążek winylowy w 1967, a niedawno dokonano jego reedycji. Recenzji oczywiście zamieścić nie omieszkam już niedługo.