Hunter S. Thompson – His Final Hours (2006)

One of these minor documentaries, that only die-hard fans can dig. Directed by William Hicklin for Cineflix International (Canadian TV production company) it makes an interesting effort to uncover last 24 hours of Hunter S. Thompson's life as a part of Final 24 biography series. While most of the classic and modern documentaries on Hunter have covered him on a current time basis or in retrospective – coming up with personal interviews and live/archival footage – this stuff goes down a little bit weirder patch favoring his last day as a TV play. We get a bunch of actors impersonating Thompson, his son, wife and befriended video camera operator – Ben Fee, who's been invited over at that time to shoot the family reunion. Obviously, it's been made after writer's suicide, so nobody was able to interview him anymore, but a drama take itself – known well from many criminal or historical documentaries – works here as well.

However, director had also ambition to map Hunter's long way to fame, thus he interviewed his ex-wife, few old Rolling Stones editors and his neigbours. There's even a psychiatrist and one minor book biographer in this bunch, but both without a real muscle. Overall His Final Hours is a nice collage of acted reconstruction and Hunter's back-story, which weaves in and out as the countdown to an end is getting nearer. All threads are linked, all explanations are given and all known facts are unveiled as we watch the actors giving their performance on a snowy-white set (as Thomspon took his life in February) in a country house, carrying a forced resemblance to Owl Farm. For those of you, who've read two or three biographies about Thompson, there won't be probably any new crack on the writer, but this material is consistent enough to serve as an expanding pill for the readers, who are after obnoxious or shocking details, which in Hunter's case seem more than easy to catch. He proclaimed himself the last public drug fiend anyway.

Thompson's twisted, double nature and persona playing comes first as an explanation for his mythical drive towards drugs, alcohol and wild non-conformism. Although portraited as a juvenile delinquent in Louisville, who nevertheless aspired high and then bitter journalist for many years (two books rejected, being limited to smalltime press writing for a long time), who suddenly broke through with Hell's Angels in 1966 and then just winged ahead to better deals, there's never any doubt about his great writing talent. This is confirmed by everybody in the movie, can hardly be questioned and happens only when another frustrated crappy writer sweats out some adolescent bunk in order to get his five minutes. But more interesting is digging in Hunter's closet, which is done with a surprising dose of competence. Sandra (ex-wife) doesn't take his charm away, but speaks of his dark temper as well.

Respectively his former Rolling Stone editor – Alan Rinzler, takes us back to the early 70's recounting anectdotes how Hunter must've got loaded with everything he could have laid his paws on (usually coke, weed and whiskey) in order to crystalize the angelic vision out of thin air. Otherwise he couldn't write. If he was zonked out like a space monkey, he coudn't write either. Apparently, a delicate balance was necessary. That – as it's stated here – was a good line in a short run, but in the late 70's or early 80's started taking it's toll as an integral part of Hunter's lifestyle and ultimately as a destructive fix. The most detectable result was a crashing level of his writing as imaginative started becoming real (a prisoner of his own narration theory). In fact, between 1973-1983 he didn't write anything new – The Great Shark Hunt (1979) was brilliant stuff, but only a retrospective collection of previously written materials – with Curse Of Lono (1983) opening another period. But even this book would have never been published if not Douglas Brinkley's intervention, who had to put it together virtually by himself!

Then we eventually come to fin de siecle, 2003-2005, when Hunter underwent two hip surgeries, suffered broken leg pain and started getting weary and depressed from daily mixture of painkillers and Chivas Regal. At that point it wasn't mystery for anyone, that he was a hard drinking alcoholic, although most of the people interviewed in the movie prefer to speak of "a professional drinker". Whatever, diplomacy was never Hunter's strong line and he wouldn't mind in-your-face anyway. Moreover, he's been spreading the word about his suicidal mood at least two years before he's actually done it as well, so nobody could have been genuinely surprised (covered in the movie). The way he's done it? Hemingway way? Stashing almost 30 guns loaded around the house? The only option really. And the word he left on a paper: "Counselor"? Probably an ultimate gonzo joke... but we'll never know, cause he's dead now sniffing heavenly coke. Good filler for detail hunters, but you need to be Hunter's lover to really appreciate it!

Full movie

Breakfast with Hunter (2003)

Arguably, the best documentary on Hunter S. Thompson made till this point! While you might have had a good time watching recent stuff like "Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson" (2008), "Buy The Ticket, Take The Ride" (2006), "Hunter S. Thompson – His Final Hours" (2006) or even reaching for obscure documentary like "Fear and Loathing in Gonzovision" (1978), produced by BBC – this film by Wayne Ewing is your champion. After all, if you want to have a sneak peek at someone's life, who's better than a neighbour? Ewing was luckily based in Aspen, strictly inside Hunter's crowd and he happened to take part in writer's daily life. He lived near, he appeared when called up and most importantly he was a great documentarist, hanging out with a camera since late 70's and capturing all these moments, that could have been turned into heavy shit afterwards.

„Breakfast with Hunter” is a real gem of personal documentary making, being praised by many Thompson's fans as the one, which managed to get through the mythical wall of smoke. It shares Thompson's life as we were in his room, drinking Chivas Regal, smoking weed and occasionally being victims of his unstoppable temper. This is it, man! We hear Thompson mumbling with his famous Southern accent (a legendary perk actually), getting pissed drunk on scotch, sharping teeth on the brutes and jabbering high whenever one of his romantic visions kicks in. The legend finally appears in flesh and bone. We're not led again through Hunter's wife, son and editor interviews, invited to go public with their judgements and feelings, which used to be tangible, but by that time they got nailed by director, they cooled off and became yesterday's newspaper. We're shaking hands with Hunter here and that's what makes this film a purely valuable experience!



Ewing gets us mostly through late 90's in Hunter's life, departing around the time when our cult persona stood ugly trial for alleged drunken driving in Aspen, sliding through 25th anniversary party for "Fear and Loathing in Las Vegas" book in New York and Louisville and finally closing in on the premiere of Terry Gilliam's film adaptation starring Johnny Depp. Film's occasional flashes from the past like Hunter's race for sheriff's chair in 1972, help well to fix the narration. We'll never probably witness Hunter closer than we do here... leaving out his unforgettable books and maybe two written biographies. As the most apparent Thompson's kickside comes again Johnny Depp. We may clearly notice here how close they were and how well their spirits resonated. This was yet before Depp became a big Hollywood star, for which we have to point again to "Fear and Loathing in Las Vegas" (1998) as a turning point for his professional career. After all, I don't think that Johnny Depp would disagree as Hunter's influence on his life is undeniable, cemented later on by financing Hunter's eccentric funeral – writer's ultimate fantasy.

This outstanding footage contains absolutely magical moments like that one, when Hunter is paid a visit by Alex Cox and his script writer – first team assigned to direct "Fear and Loathing in Las Vegas" – whom he hated enough after two hours of "conference" (this timing is obviously softened on the screen) to throw their coats on and show them out. He despised the animation idea, personally rendered as a cartoon, which I think resembled too much of his nightmare – "Doonesbury". That's when we see "the story" breaking down into single moments, which later glue together and ride on. These events eventually were to bring Terry Gilliam to the picture, who came up with a vision that was to Hunter's liking and became a cult movie. Another one of my favs is Hunter frivolously juggling with an open whisky bottle in a trailer, where the actors usually take a break. He's smashed and spills it all over making Johnny Depp laugh as a child – one of these famous teenager pranks Hunter loved, which became his character's official trade mark – a minor, but perfect insight into his style of doing things.

I doubt you'll find any more personal documentary on Hunter and I'm quite convinced you're gonna dig it if you're Thompson's ardent fan. This film makes me wanna quote few lines from "Kingdom Of Fear" (2003) stating all which Hunter S. Thompson stood for in his life and what eventually added to his depression: The news is bad today, in America and for America. There is nothing good or hopeful about it – except for Nazis, warmongers, and rich greedheads – and it is getting worse and worse in logarithmic progressions since the fateful bombing of the World Trade Towers in New York. that will always be a festering low-watermark in this nation's violent history (…) Fly high, doctor!

[This great documentary can be purchased from Wayne Ewing's website]

The Rum Diary (2011)

It took a bit for Johnny Depp to wrap up and screen this personal tribute to his great friend – Hunter S. Thompson, but it proved to be worth his while. Despite market odds and endless postponement of the premiere, the effect of his actor's and producer's work uncovers a very funny and romantic take on Thompson's novel, widely recognised by fans and critics as his worst book. Speaking of book and movie correlation, I need to stress that coin's flipside is still in Depp's favour as he scored the points by proving a screen adaptation can be far better than a book on which it's based, if you tweak and shape it up a little bit. Certainly, there can be no good film without a good story. Neither the book or the film are genuinely good stories in this case, but if I was to choose one, my money would land on the film! I advise you to check it out even if you didn't like the book, cause it reveals a lively vibe of it's own.

"The Rum Diary" was started by Hunter S. Thompson around 1959 in Puerto Rico to be edited and finished around 1962 in New York, where he went into writing another novel shortly, "Prince Jellyfish", which has never got published as a whole, however it's excerpts have made it to "Songs Of The Doomed" (1991). "The Rum Diary" has been returned to Thompson by every publisher it was sent to at that time – virtually nobody was interested in giving it a go. Eventually, it stayed in the drawer till 1998, when Hunter pulled it out convinced by his agent Douglas Brinkley to do so. He didn't really support the idea initially, but cocaine and booze checks were running high so did the lawyers' fees, hence he couldn't refuse this little extra cash. It got smartly packaged by the publisher as a missing link to gonzo journalism, but this really doesn't matter as Thompson's fans would buy just anything to go through some stuff unpublished before. That's how Hunter basically made it through late 80's and 90's with Gonzo Papers series.



I was one of these victims and didn't really swear after making through it, instead I just put it back on a shelf pondering this peculiar mixture of alcohol extravaganza and sloppy writing. Downbeat style of the book shows clearly a growing depression of a rookie journalist, who found himself on the crossroads with little ideas where to go and how to handle his career. It's as bad as it gets. Hemingway's and Fitzgerald's styles are retraced, crossed and rewritten, but the efect resembles bleak xerocopies of Robert Frank's photos. Thompson's characters are poorly drawn while narration is giddy and dull as a pavement. There's nothing here really to admire, but if it's the only Thompson's book you've read, I guess you need to fill the gap quickly.

"The Rum Diary" is basically an insider's prose. We're being served with daily exploits of bunch of losers, dropouts and winos trying recklessly to lick the last drop from a glass before the curtain drops and everything tumbles down into a black hole. There are no drugs, no acidheads and getting laid is very hard – these themes belong to another land called gonzo, that was years to come at that point. The book is actually so void and boring, that it becomes frustrating in the end! As far as Thompson's oeuvre is concerned, I'd put it in line with "Hey Rube!", another writing disaster but from a different planet. It's definitely something of Hunter's first leap into the world of literature, a writing exercise, like "Junky" was respectively for William S. Burroughs – in fact there are many similiarities. It lacks undoubtedly Hunter's later psychedelic madness, his insightful comment and fascinating, twisted sprint through galaxies of social and political reality. What we get in "The Rum Diary" comes in fact nowhere near "Fear and Loathing in Las Vegas"... it's just a bummer.



Bruce Robinson's film is loosely based on the novel and I'm deeply convinced it's a good thing in this case. Ross Kemp character (Hunter's literary alter ego played by Johnny Depp) is not as gritty as pictured in the book and the backdrop follows the same logic leaving out the scruffy details. Apart of that, a screenplay brings drugs to the screen – Ross and his buddy Bob get loaded on acid – which kind of reitarates Terry Gilliam's "Fear and Loathing in Las Vegas" scenes and forks out Thompson's countercultural message. The money problems – crucial for the book – are smoothly resolved by Kemp's interaction with Mr. Sanderson and most of the original characters don't get to be developed in a script at all. This lightens up film's narration allowing director to follow the romance plot and show off Kemp's rebellious spirit a bit more. While almost two hours long movie may leave you wasted sometimes, action tools in "The Rum Diary" save the day letting us enjoy the ride smoothly. No real bumps to my eye at least. Acting is fair, getting very good in few particular scenes – cast knows well the shapes and the lines passing either on tragic or on comedy side depending on the context.

While this movie is not gonna crack your head open, it's not gonna bust your balls either. However, this middle shelf quality grows out essentially from Thompson's mediocre story. It's been fixed, but you cannot make fireworks out of a lighter and a wood chip – a small fire is the only possibility. If the story doesn't sparkle, even good acting is not gonna help much as it cannot boil all the elements together by itself. The most important thing is, that Johnny Depp produced a movie he liked and that Hunter would probably enjoy to see as well. By delivering "The Rum Diary" he made an official tribute to one of the greatest writers of the last century, his friend and tutor. By following a possible-to-do line and not trying to shoot the moon by going into production of let's say "Fear and Loathing on the Campaign Trail '72", he accomplished a fine example of cinematic judgement. This seems great thing to do after all and that's one of the reasons why "The Rum Diary" defends itself firmly. Well done, colonel!

Hunter S. Thompson (1937-2005)

Czas na zawieszenie...

Halo halo moi mili!
Czy wciąż czytacie tego bloga?

Tak? Nie?
Muszę Wam niestety ogłosić, że zostaje on zawieszony na czas nieokreślony ze względu na to, że pisze spory materiał - pierwsza w zasadzie, polska monografie - na temat dorobku literackiego Huntera S. Thompsona. Chce objąć wszystkie jego główne dziela, a do tego potrzebny jest mi czas. Gdy zakoncze ten proceder, ktory mam nadzieje rozjasni co nieco polskim czytelnikom, znajdziecie moje wypociny w MGV... zaraz potem zabieram się za pisanie powieści, której plan spisałem sobie na komputerku w naplywie inspiracji. To zajmi mi na pewno kilka miesięcy.

Są też inne sprawy, jak wyczekiwany przez wszystkich sklep MAGIVANGI, który jest obecnie w fazie developerskiej i ma duze szanse pojawić się w sieci na początku kwietnia. Beda rzadkie winyle, amerykańskie i brytyjskie tłoczenia oraz DVD i książki!

Gorące PZDR dla wszystkich!

"Hunter Thompson: The Crazy Never Die" - rare documentary about the legend!

"Hunter S. Thompson: The Crazy Never Die" (1988) is a rare documentary produced by The Mitchell Brothers, owners of the famous O'Farrell Theatre in San Francisco. Originally issued as a VHS tape only, it pictures Thompson on campus tour including stops in Oregon and Kansas, shows him workig with the gals, dining and taking part in Survival Research Laboratories' performance. Another great bite for die-hard Thompson's fans.

Nowy tekst Huntera S. Thompsona w MGV!

W moim magazynie pojawił sie nowy tekst Huntera S. Thompsona pt. "Pierwsze Odwiedziny u Mescalito", traktujący o pierwszym tripie meskalinowym doktora gonzo.

Doskonala kontynuacja czytelnicza lub wstęp do szalonej twórczości Thompsona, który pisanie o dragach wzniósł na najwyższy możliwy poziom :)

Doświadczyć tekstu możesz klikając w ten link.

Miłego czytania!

Premiera "The Rum Diary" w Cannes?

Jak wskazują kontrolowane przecieki z prasy, ekranizacja pierwszej książki Huntera S. Thompsona, "The Rum Diary", z Johnnym Deppem w roli głównej, może mieć swoją premierę podczas tegorocznego festiwalu filmowego w Cannes, który odbywać sie będzie w dniach 12-23 maja.

W takim wypadku film trafilby pewnie do kin w USA i UK koło lipca/sierpnia, a w Polsce pojawilby sie w grudniu albo w styczniu.

Jest to jednak na razie tylko pogłoska, chociaz dość prawdopodobna ze względu na tradycyjnie ceniona w Cannes atmosferę, sprzyjająca zawieraniu dużych umów dystrybucyjnych. Pomaga tu oczywiście także gorące przyjęcie filmu przez jury i publiczność - dzieki nagrodom film idzie dalej w świat. Jak sie jednak dobrze sklada, w tym roku członkiem jury będzie min. Tim Burton - dobry przyjaciel Johnny'ego Deppa, co może sie przełożyć na pewny wynik medalowy.

Ostateczna lista filmów, wyświetlanych w Cannes, zostanie ogłoszona przez komitet organizacyjny 4 kwietnia. Do tej pory radzę więc przeczytać sobie książkę, której recenzje znajdziecie także na moim blogu.

Aktualizacja MAGIVANGI!

Wszystkich czytelnikow Magivangi zapraszam na swoja strone, na ktorej wlasnie znalazla sie nowa aktualizacja.

Tym razem:
- Hunter S. Thompson, "Gonitwa Kentucky jest dekadencka i zdegenerowana"
- Conradino Beb, "Kali Juga na pelnych obrotach czyli ostatnie podrygi pijanego absurdu"
- Conradino Beb, "Bezkres" (opowiadanie)

Przejdz na strone Magazynu Magivanga

Psychedeliczne rekiny i zajezdzanie skurwysynow!

Od kilku miesięcy kontynuuje na tym blogu wątek twórczości Huntera S. Thompsona, którego kolejne książki pozeram nieustannie, jak miałem wcześniej chyba jedynie z dziełami Kena Keseya i Roberta Antona Wilsona. Wczoraj ukończyłem wreszcie "The Great Shark Hunt", jedna z najlepszych antologii tekstów i reportaży prasowych, jakie zdarzyło mi sie w życiu czytac!

Ponad 600 stron twardej treści w stylu gonzo i pre-gonzo, to głównie artykuły pisane dla magazynu "Rolling Stone", "National Observer", "Nation" i "Scanlan's Monthly" + rozdziały z jego trzech najlepszych książek (dobrze znanych). Ta gruba warstwa materialu to prawdziwa uczta dla wszystkich miłośników tego największego z "doktorów dziennikarstwa", który pewnie zmieniłby całkowicie styl pisania Kapuscinskiego, gdyby tylko go kiedyś spotkał :)

W tej właśnie antologii poznajemy dokładnie soczystosc i heroizm reporterski Thompsona pedzac przez jego dziennikarskie pejzaże, grubo przetykane kwasowymi i meskalinowymi tripami, które przemierza nasz super-reporter z nieodłączną butelka "Wild Turkey" w ręku i cynicznym poczuciem humoru, gwarantującego wam najlepsza zabawę jeszcze sprzed czasów rozwoju black metalowej i punkowej sceny zine'owej.

Są tu wszystkie jego najlepsze teksty poczynając od wprawek korespondenckich z Ameryki Poludniowej przez legendarny tekst na temat Gonitwy Kentucky (który obecnie tłumaczę do publikacji), tytułowy, fantastyczny "The Great Shark Hunt" (mocno zaprawiony kwasem, kokaina, seconalem i szuwaksem) oraz seria artykułów, tropiących kulisy afery Watergate, w których doktor bezlitośnie jedzie po politycznej szajce skurwysynow z Bialego Domu (wyzwaniem tu byłoby równie dobre obnazenie kuluarow polskiej polityki i jej zgniłych adwersarzy, tarzajacych sie w swoich alkoholowych rzygowinach). To w istocie sama śmietanka jego wielkiego talentu, która zjednala mu w ciagu lat tyle samo wrogow, co i miłośników.

Wielkość tych tekstów leży jednak nie tylko w hipnotycznym, jadącym jak po ostrzu noża stylu gonzo, którego zaletami są brak auto cenzury i kompletny brak szacunku dla podwójnych standardów mainstreamowego dziennikarstwa (jeśli myślisz, ze reporterzy "Gazety Wyborczej" piszą o wszystkim, co wiedzą, to wróć do smoczusia i wozeczka), ale przede wszystkim w wielkim talencie obserwacji reporterskiej, który stworzył sztukę sama w sobie z przyglądania sie stylowi pracy dziennikarskiej.

Oczywiście niejedno z jego zdań będziecie chcieli przeczytać jeszcze raz, jak np. to podsumowanie osobowosci politycznej Nixona, które można by bez problemu dołączyć do obrazka większości z polityków: "... i to właśnie sam Nixon reprezentuje mroczna, sprzedajna i nieuleczalnie dziką stronę amerykańskiego charakteru, której niemal wszystkie kraje na świecie nauczyły sie bać i brzydzic. Nasz prezydent, lalka Barbie ze swoją żona, lalka Barbie i zestawem dzieci, lalek Barbie, jest także odpowiedzią Ameryki na potwornego Pana Hyde'a. Przemawia w imieniu naszego wewnętrznego wilkolaka; tyrana, cwaniaka, który zamienia sie w cos nieopisanego, pełnego klow i krwawiacych strupow, w noc zbliżającej sie pełni..."

Innym mistrzowskim zagraniem jest opisywanie tego, co naprawdę dzieje sie podczas zbierania materiału dziennikarskiego, jak np. tutaj: "Trzeciego czy czwartego dnia wyscigu straciłem całkowicie kontrole nad swoją korespondencja. W pewnym momencie, kiedy Bloor wpadł w szał i zniknął na trzydzieści godzin, byłem zmuszony wyrwać cpuna z jedynego klubu nocnego na wyspie i postawić go do jako specjalnego obserwatora Playboya. Spędził ostatni dzień wyścigu na pokładzie Slonecznego Tancerza wciągając nosem koks i wrzeszczac opetanczo na kapitana, podczas gdy sternik próbował desperacko walczyć o utrzymanie swojego minimalnego prowadzenia nad załoga Szczesliwego Strzelca."

Język thompsonowskich reportaży to czysty miód dla jego wielbicieli, którzy z pewnością chętniej zobaczyliby takie psychedeliczne popisy w polskiej prasie, której przedstawiciele tak czy siak palą już jointy i wciągają morze koksu, ale oficjalnie jeszcze nikt sie do tego nie chce przyznać. Cóz, może lepiej hipokrytom na ciepłych posadkach udawać do konca zycia oddział ministrantów. Kiedy sam próbowałem do pewnego pisma produkować korespondencję z imprez klubowych, jak najbliższą prawdy, moje opisy ekscesów "automatycznie wycinano".

Thompson nigdy nie miał jednak łatwego życia przez swoje bezkompromisowe oddanie pisaniu prawdy, był za to notorycznie ostracyzowany przez znaczną część środowiska dziennikarskiego, a przez część perfidnie niezauwazany. Mimo tego jego geniusz błyszczy w tej książce, jak łabędź pośród krukow, a wiele z zamieszczonych w niej tekstów to absolutne wzory dziennikarskiej skrupulatnosci.

Chwytajcie wiec za "The Great Shark Hunt" i niech w was obudzi instynkt dociekania drugiego dna!

[Magivanga oferuje teraz tekst na temat wszystkich ksiazek Huntera S. Thompsona]

Duszny Hunter z Puerto Rico

W twórczości niemal każdego wielkiego pisarza występuje tzw. wczesny okres, który w okresie wzmozonej recepcji jego tworczosci przez krytyków, bardzo często nie zostaje nawet dostrzeżony. Niemniej jednak, gdyby nie ten okres, żaden pisarz nie byłby w stanie napisać nic wielkiego, gdyż służy mu on przede wszystkim do rozwinięcia warsztatu. Nikt nie jest bowiem wielkim z urodzenia, wielkość to potencjał, poddany treningowi i realizacji.

"The Rum Diary" (przetlumaczona na polski jako "Dziennik Rumowy") to powieść, która Hunter S. Thompson zaczął pod koniec 1959 r. w San Juan i skończył po powrocie do Nowego Jorku ze swojej pierwszej tulaczki po Puerto Rico i Karaibach, kiedy kształtował się także jego wczesny styl dziennikarski (zazwyczaj nazywany "pre gonzo"). Thompson wykorzystał w niej pozycję insajdera w lokalnej gazecie (w książce nazywanej "The Daily News") ukazując środowiskowe życie swoich amerykańskich kolegów.

Powieść ta została opublikowana niemal 40 lat po napisaniu, w 1998, nic więc dziwnego, ze nikt o niej wcześniej nie słyszał (druga, "Prince JellyFish", wciąż pozostaje nie opublikowana). Podobnie też, jak wczesne powieści Kena Keseya (nigdy nie opublikowane), Jacka Kerouaca ("The town and the city") czy Williama S. Burroughsa ("Pedal" i "Cpun"), daje nam ona zaledwie przedsmak tego, czym autor stał się dekadę później.

Jak meksykańskie przygody Burroughsa, przygody Huntera S. Thompsona (kryjacego się w książce pod swoim alter ego, Paul Kemp), wydaja sie przede wszystkim próbą wykrzesania z siebie pisarskiego talentu - walka o pokazanie samemu sobie, ze jest się w stanie napisać książkę. Siermiezny styl i autorefleksja "The Rum Diary" pokazuja bowiem zaledwie ułamek thompsonowskiego potencjału.

Nie sposob jednak zaprzeczyc, iz w dusznej atmosferze San Juan, tworzonej przez bandę wyrzutkow-dziennikarzy, staczajacych się w otchłań alkoholizmu i nudy, kreuje się późniejszy geniusz Thompsona - ten diabelski język, potrafiący ukazywać drugie dno rzeczywistości i w bezlitosny sposób analizować życie społeczne.

Od dziennikarskiego biurka, przez lokalna knajpe z tanimi hamburgerami, ulice pełne portorykanskiej biedoty, po zasyfione apartamenty, w których przychodzi mu mieszkać, Thompson pokazuje nam świat ludzkiej desperacji, rutyny i marzeń. Wszystko zaś z nieodłączną szklanka taniego rumu z lodem w tle. Nieprzypadkowo jest to właśnie "Pamietnik Rumowy" - wypełniony alkoholem dzienniczek młodego, początkującego dziennikarza, który próbuje dociec celu swoich ambicji.

To prosta, krótka książka o tym, co staje się z ludźmi, którym znudziło się życie w wielkim mieście, którzy jednak z braku perspektyw piszą do bankrutujacej, trzeciorzednej gazety, żeby swoją mala pensje utopić następnie w szklance z rumem. To także przykład tego, ze nawet wielcy pisarze muszą w życiu przechodzić stadium niepewności o swój los, w którym marzenie o sławie pozostaje nigdy nie wysnionym snem.

Gdzie wędrują bawoły?

"Where the Buffalo Roam" to quasi biograficzny film, oparty, jak mówi sama czołówka, na "legendzie Huntera S. Thompsona". Nakręcony w 1980 przez mało znanego, amerykańskiego reżysera Arta Linsona i będący jego debiutem, może być postrzegany jako próba parodii czy nawet pastiszu książek doktora gonzo. Serwowany jako komedia, film ten ogląda się lekko i przyjemnie, gdy jednak silić się będziemy na coś więcej, interpretacja może rozbić się o ścianę. Nie znajdziemy tu ani śladu genialnego komentarza społecznego naszej ulubionej produkcji, nakręconego 18 lat później filmu "Fear and Loathing In Las Vegas", który może być uznawany za ekranizację z krwi i kości. Mimo tego, film ten powinien podobać się fanom pisarza, gdyż zawiera w sobie potężny ładunek humorystyczny.





Sam Hunter S. Thompson wypowiedział się krytycznie na temat "Where the Buffalo Roam" po jego premierze nazywając go kreskówką. Początkowo pisarz był traktowany jako konsultant wykonawczy czyli aktywny współpracownik. To z perspektywy czasu może zbyt dużo powiedziane, gdyż Thompson ograniczył się w zasadzie do sprzedania praw autorskich do swojego nekrologu pt. "The Banshee Screams for Buffalo Meat" za $100 tys. producentowi filmu, Thomowi Mountowi nie sądząc nawet, że dojdzie do zdjęć próbnych.

Na jego nieszczęście, film zaczęto realizować, a sam Thompson w dramatycznym akcie umycia rąk podpisał umowę, w której zrzekł się wszelkiego wpływu na jego treść. Mimo wszystko dał jednak pewne wskazówki Billowi Murrayowi, który został zaangażowany do odegrania jego roli na fali wzrastającej popularności programu "Saturday Night Live" i przebywał długo w jego towarzystwie, żeby zrozumieć osobowość Thompsona, który w akcie wkurwienia wrzucił go w końcu przywiązanego do krzesła, do swojego basenu.

Akcja zaczyna się na farmie pisarza, który musi właśnie wypełnić dedlajn, jednak nie może się skupić, więc pomaga sobie szklanką Wild Turkey i szczuciem psa na manekin Richarda Nixona paląc cały czas papierosa przez słynną fifkę. Mojo Wire domaga się maszynopisu, więc Thompson wrzuca do niego na chybił trafił kawałek gazety mówiąc: "Pożuj trochę te bzdury". Mojo Wire domaga się jednak więcej i Thompson zmuszony jest zniszczyć maszynę kilkoma strzałami ze swojego imponującego pistoletu Smith&Wesson wykonując przy tym kilka zręcznych uników. Potem film metodą introspekcji przenosi nas w późne lata ’60, gdzie jesteśmy świadkami tego, jak pisarz szaleje uwięziony w szpitalu, podłączony do kroplówki z Wild Turkey i kręci klimat z na pół rozebraną pielęgniarkę. Z niewoli ratuje go jego prawnik Carl Laslo, który kasuje jeszcze podczas odpalania samochodu figurę Jezusa na dziedzińcu szpitalu.





Wkrótce potem spotykamy Huntera w San Francisco, gdzie ma on ukończyć artykuł, dla którego dedlajn właśnie minął i jest w związku z tym ścigany przez swojego redaktora naczelnego. Zamiast tego towarzyszy swojemu prawnikowi w procesie przeciwko grupie młodzieży, która oskarżona zostaje o posiadanie marihuany. Laslo wywołuje skandal w sądzie i skazany na więzienie, a proces zostaje przegrany. Thompson przez cały czas siedzi w pierwszym rzędzie z dużą Margaritą w prawej ręce głośno komentując.

Bohaterowie spotykają się ponownie podczas Super Bowl VI, który odbywa się w 1971 w Los Angeles. Thompsona ma za zadanie opisać dokładnie całe wydarzenie, lecz zamiast tego loguje się w swoim pokoju hotelowym i zamienia go w wielką, psychodeliczno-pijacką imprezę grając w football z obsługą hotelową. Znudzonego dopada go Laslo proponując wypad za miasto (wcześniej klucze do pokoju lądują w kieszeni dwóch czarnych, ulicznych hustlerów), gdzie biorą hipisa-autostopowicza, który wystraszony każe szybko się wysadzić (to oczywiście echo "Fear and Loathing In Las Vegas"). Wypad kończy się w nowej siedzibie Laslo, centrali świeżej organizacji terrorystycznej, złożonej z młodzieży, zawiedzionej pokojową retoryką Nowej Lewicy (stylizowanej na oddział Weathermen). Laslo handluje teraz bronią i próbuje organizować rewolucję w Meksyku. Hunter ucieka, gdy cały oddział podczas próby przemytu broni nakrywa helikopter FBI.

Mamy następny skok w czasie, tym razem Thompson relacjonuje kampanię prezydencką 1972 przenosząc się z miasta do miasta słynnym samolotem ZOO (echo "Fear and Loathing on the Campaign Trail ‘72"). Na pokładzie kręci się ciągła impreza, a Thompson próbując dostać się do Richarda Nixona uwala jednego z main streamowych reporterów seconalem i podając się za niego przeprowadza krótki wywiad w toalecie. Gdy po fakcie dostaje się na pokład samolotu dla VIPów, tam odnajduje go Laslo proponując współpracę przy tworzeniu rewolucyjnej republiki ze swojej wizji. Krótko potem film się kończy…

Za atut filmu można uznać znakomitą ścieżkę dźwiękową z takimi kawałkami, jak: "All Along the Watchtower" Jimiego Hendrixa, "Highway 61 Revisited" Boba Dylana czy "Papa Was a Rollin' Stone" The Temptations. Za słabość uznałbym nieco slap stickowy scenariusz i brak głębszego przesłania. Jako bezpretensjonalna rozrywka film sprawdza się jednak doskonale.

Królestwo strachu doktora gonzo

Pomimo tego, że w oczach wielu krytyków Hunter S. Thompson był wielkim autorem zaledwie trzech powieści, mało ma to wspólnego z całokształtem jego twórczości, która toczyła się nieprzerwanie aż do śmierci autora i u zatwardziałych konserwatystów wywoływała nieustanne bóle głowy. Nie da się ukryć, że doktor miał swoje ciche momenty, w których grubo sypał się koks i spalały kolejne jointy, ale gonzo pozostawało zawsze w toku.

Wydane w ostatnich latach zbiory korespondencji tj. The Proud Highway: 1955-1967, Saga of a Desperate Southern Gentleman (1998), odsłoniły wiele z wczesnych fascynacji Thompsona, jak też pozwoliły rzucić okiem na proces kształtowania się chimeryczno-psychedelicznego stylu gonzo. Jako podsumowanie wielkiego życia doktora służyć nam jednak powinno przede wszystkim jego ostatnie dzieło, Kingdom Of Fear: Loathsome Secrets of a Star-Crossed Child in the Final Days of the American Century (2003).

Ta książka to rodzaj specyficznego pamiętnika, w którym gonzo może sobie ponownie poszaleć, jak za starych, dobrych lat. Dzieło to składa się z trzech części, w których znajdziemy pełne pasji wyznania Thompsona na temat ciemnych stron jego żywota. Niczym kodeks apokryficznych zeznań na temat tajemniczego procesu twórczego, pisanych oczywiście w pierwszej osobie, Kingdom Of Fear pozwala nam się zagłębić w mało wcześniej poznane epizody z życia pisarza jednocześnie kreśląc wizję upadku Stanów Zjednoczonych jako kraju nieuchronnie staczającego się w otchłań faszymu. Nie ma tu oczywiście mowy o żadnej poprawności politycznej, Thompson po prostu za nic ma subtelny proces inżynierii społecznej, próbującej sprzedać kolorową wizję ładu bez pokrycia.

W książce Thompson rozlicza się także z aparatem państwowego terroru, ze wszystkimi jego elementami: z policją, z systemem prawnym, z obyczajowością, z metalnością bogatych i wpływowych, z hipokryzją dziennikarską, z polityczną fasadowością, a także z umową, łączącą media i rząd w strategicznych sprawach polityki wewnętrznej i zagranicznej. Robi to zaś wszystko nie tylko łamiąc wszelkie zasady podtrzymywania spektaklu, ale także z ogromną dawką humoru.

Już na samym początku otrzymujemy doskonały rodzynek w takim oto stylu: Moi rodzice byli porządnymi ludźmi, a ja zostałem wychowany, jak wszyscy moi przyjaciele, w wierze iż policja istniała po to, by nam pomagać i nas chronić – odznaka była symbolem niezwykle wielkiego autorytetu, być może najwyższego ze wszystkich. Nikt nigdy nie pytał dlaczego. Było to jedno z tych nienaturalnych pytań, które lepiej zostawić w spokoju (...)

Thompson wspomina dalej, jak razem z grupą ziomków przewrócił skrzynkę pocztową w taki sposób, iż upadła na ulicę prowokując drobny incydent z przejeżdżającym autobusem. Wspomnienie to staje się jednak tylko pretekstem do ukazania nieczystych metod pracy aparatu ścigania, gdyż w domu małego Thompsona szybko pojawia się FBI próbując wydobyć z niego zeznanie winy, rzekomo poświadczonej przez jego towarzyszy.

Wtedy też mały chłopiec po raz pierwszy dokonuje lucyferycznego gestu dokonując kontrataku: Co? Co będzie, jeśli się nie przyznam? To było pytanie. A ja byłem ciekawy, więc zdecydowałem się rzucić koścmi i zadać im pytanie. „Kto?” „Jacy świadkowie?” (...) I wtedy się to stało, ludziska. Nigdy więcej nie zobaczyliśmy tych agentów FBI. Nigdy. A ja nauczyłem się czegoś bardzo istotnego: Nigdy nie wierz w pierwszą rzecz, którą mówi ci agent FBI – szczególnie wtedy, gdy wydaje się wierzyć, że jesteś winny przestępstwa. Jak powiedziałby Timothy Leary: "kwestionuj autorytety".


Z książki dowiadujemy się też w jaki sposób pisarz zdryfował w stronę wojsk lotniczych. Jak pisze: Gdy wyszedłem z więzienia, faktycznie zacząłem od razu pracować dla Almonda Cooka, dilera Chevroletami, dla którego pracowałem całe lato. Nie jestem pewien, co chciałem robić jesienią – może polecieć do Wielkiej Brytanii. Nie wiedziałem, ale z pewnością nie byłem w nastroju na robienie niczego konwencjonalnego (...)

Niestety, po kilku tygodniach Thompson poważnie porysował maskę swojego Chevroleta przy próbie brawurowego parkowania. Zawstydzony tym wypadkiem, poszedł do jednego z menadżerów firmy po radę, który postawił na szczerość wyznania wszystkiego właścicielowi. Jak pisze dalej: Byliśmy wtedy na przeciwko głównej poczty w Louisville, po drugiej stronie ulicy, więc pomyślałem, no dobra! Założę się, że biuro komisji poborowej jest wciąż czynne. Tak więc poszedłem tam w porze lunchu i zgłosiłem się na ochotnika, co zrobiło i tak mnóstwo z moich znajomych.

Nie zapominajmy, że książka ta tropi jednak przede wszystkim ostatnie dni amerykańskiego stulecia i jest po brzegi wypełniona komentarzami politycznymi tj. jeden z moich ulubionych: Staliśmy się nazistowskim potworem w oczach całego świata – krajem sadystów i skurczybyków, którzy raczej zabiją niż będą żyć w pokoju. Nie jesteśmy jedynie dziwkami dla władzy i ropy, ale morderczymi kurwami z nienawiścią i strachem w sercach. Jesteśmy ludzkim ścierwem i w ten sposób osądzi nas historia (...) Dobre, co? Mi też się podoba.

Dalej pisarz rozpędza się jeszcze bardziej pisząc: Kto głosuje na tych nieszczerych palantów? Kto pośród nas może być szczęśliwy i dumny mając całą tą krew niewinnych na rękach? Kim są te świnie? Te obciągające maszt do flagi półgłówki, które dały się orżnąć i ogłupić małym, bogatym idiotom w stylu George'a Busha? To ci sami, którzy chcieli zamknąć Muhammada Ali'ego za odmowę zabijania żółtków. Przemawiają w imieniu całej głupoty, zawiści i okrucieństwa, leżących w amerykańskim charakterze. Są raistami i podżegaczami do nienawiści wśród nas – to właśnie Ku Klux Klan. Szczam tym nazistom do ryja. I za stary jestem, by martwić się czy im się to podoba, czy nie. Pierdolić ich.

Dalej dowiadujemy się także, co doktor gonzo porabiał w latach '80 w San Francisco, jak prowadził osobistą wojnę z osiadłym w pobliżu jego farmy milionerem, w jaki sposób został oskarżony o napastowanie seksualne, posiadanie kokainy i materiałów wybuchowych (z czego został całkowicie oczyszczony) przez aktorkę filmów porno, jak odkrywał drugie dno inwazji na Grenadę, jak spowodował panikę w okolicy robiąc Jackowi Nicholsonowi mały dowcip oraz jak bawił na Kubie, gdzie przygotowywał grunt pod ekranizację swojej książki The Rum Diary (1998), obecnie w trakcie realizacji. Dla wielbicieli „fear and loathing style” Thompson dorzuca także krótkie opowiadanie "Fear and Loathing in Elko".

Jeśli ktoś zastanawiał sie zaś już wcześniej nad fenomenem Thompsona, może spróbowac strawić tenże cytat: Cholera, nie tęsknię za tymi szeptami, tymi cichymi pomrukami strachu, kiedy wchodzę do cywilizowanego pomieszczenia. Wiem, co wtedy myślą i wiem dokładnie dlaczego. Czują się ekstremalnie nie komfortowo z myślą, iż jestem nastoletnią dziewczyną, uwięzioną w ciele sześćdziesięcio pięcio letniego recydywisty, który zdążył umrzeć do tej pory szesnaście razy.

Wszystkim fanom doktora gonzo gorąco polecam tą książkę! To dzieło wyjątkowo dobrze napisane i macie tu gwarantowane 2-3 dni czystej rozrywki w starym, dobrym stylu.

Relacja telewizyjna z pogrzebu Huntera S. Thompsona...

Lek i odraza w politycznym mrowisku

"Fear and Loathing on the Campaign Trail '72" jest powszechnie uznawana za jedno z największych dzieł Huntera S. Thompsona - jego labedzi spiew. Jak sadze, spodoba się każdemu z jego fanów, ale przede wszystkim trafi do mózgu czytelnika, interesującego się kulisami działania amerykańskiej polityki lub co wydaje mi się zasadne, do mózgu czytelnika, interesującego się zasadami, rządzącymi systemami politycznymi tzw. krajów demokratycznych.

Mimo, ze zainteresowanie polityka nie jest tu obowiązkowe, z pewnością może pogłębić odbiór dziela Thompsona. Jeśli chcecie poczuć cała zgniliznę mechanizmów politycznych, z taka werwą opisywanych przez doktora gonzo, musicie chociaż tak, jak on sam wejść mentalnie w ich gąszcz.

Pisarz skupia się w ksiazce na opisywaniu wyścigu do nominacji na kandydata na prezydenta wewnątrz Partii Demokratycznej i robi to przyciskajac pedał gonzo do maksimum. Nie mamy od początku żadnej wątpliwości, iż Thompson nie sili się na obiektywizm obierajac sobie nawet własnego faworyta - senatora George'a McGoverna.

To, co uznaje bowiem za tragedie, ale też zwykłą kolej rzeczy, opisuje juz we wstępie następująco: "Zbiorowy i ostateczny upadek dziennikarstwa politycznego w Ameryce ma swoje korzenie w klubowo-koktajlowych stosunkach towarzyskich, które nieuchronnie wytwarzają się pomiędzy politykami i dziennikarzami
- w Waszyngtonie czy gdziekolwiek indziej, gdzie spotykają się ze sobą codziennie. Kiedy profesjonaliści zaczynają być ziomalami od kieliszka, nie będą się raczej starali podkladac sobie świń."

Mieszając skrupulatne opisy wystąpień politycznych, wywiady ze sztabem wyborczym swojego kandydata i pól-surrealistyczne zapisy wspomnień z podróży lotniczych, pobytów w hotelach i własnych ekscesów pijackich i narkotycznych, Thompson dokladnie ukazuje nam korzenie własnego stylu - skrajnie subiektywnej narracji rzeczywistości, nie posiadającej żadnego szacunku dla autorytetów oraz podwójnych standardów dziennikarstwa.

Jeśli obiektywne dziennikarstwo nie jest bowiem niczym więcej niż dziennikarska fikcją, doktor gonzo wyciąga z tego radykalne wnioski. Dziennikarstwo gonzo to fikcja, która mówi znacznie więcej niż "dziennikarska prawda" dzięki poszanowaniu prawidla "Im dziwniej, tym ciekawiej, a im ciekawiej, tym bardziej profesjonalnie."

Sama książka zbudowana jest jak dziennik, którego rozdziały są opisem kolejnych miesiecy trwania wyścigu politycznego. Pisarz zaczyna komentować kampanie w grudniu 1971, a kończy w grudniu 1972.

Dokonując porównań na temat stylu prowadzenia kampanii poszczególnych kandydatów i opisując, co sam o nich myśli, Thompson staje się wiernym komentatorem każdego posunięcia politycznego wyszydzajac jednocześnie wewnętrzne zasady polityki partyjnej, które same uniemożliwiają dokonywanie jakichkolwiek zmian społecznych.

Thompson idzie jednak dalej i bawi sie sytuacja, w której na własne życzenie sie znalazł dokonując zakładów na pieniądze o zwycięstwa w przedwyborach stanowych. Staje sie także ważnym czynnikiem, wpływającym na bieg wydarzeń i koniec końców produkuje cała serie poważnych wgladow w świat polityki, które są do dzisiaj traktowane jako absolutna klasyka dziennikarstwa politycznego!

"Fear and Loathing on the Campaign Trail '72" była w swoim czasie jednym z kamieni milowych dla kontrkulturowej wizji świata polityki, która tak brutalnie pokazała brak chęci na zmianę w 1968. Odsłonięcie przez Thompsona zaslonek, za którymi senatorowie palą skręty z dziennikarzami i pracownikami służb specjalnych, do dzisiaj służy jako najlepszy komentarz dla hipokryzji politycznej i zepsucia, jakie niesie ze sobą walka o władzę.

Biografia Huntera S. Thompsona!

Po spojrzeniu na polska siec kilka tygodni temu, a jednoczesnie coraz mocniej wciagniety w szalony swiata Huntera S. Thompsona, postanowilem napisac krotka biografie, majaca stac sie w zamysle wprowadzeniem w zycie doktora gonzo. Tym samym oddaje waszym oczom swiezy jeszcze tekst, ktory znajdziecie na lamach MAGIVANGI:

Hunter S. Thompson to jedna z najbarwniejszych postaci współczesnego dziennikarstwa i literatury, a jednocześnie ikona kontrkulturowego buntu wobec próbujących nas sobie codziennie podporządkować autorytetów. Samozwańczy doktor dziennikarstwa gonzo – stylu pisania, który nigdy nie znalazł żadnego innego przedstawiciela, oraz wielbiciel "dobrego przyjebania" marihuaną, meskaliną, kokainą, whisky i czym tam generalnie popadnie, Hunter S. Thompson aka. Raoul Duke, stanowił rzeczywistość samą w sobie – królestwo czystej fantazji.

Pomimo tego, iż pochodzenie terminu "gonzo" wydaje się równie niepewne, co pochodzenie Słowian, ten wyjątkowo rewolucyjny stylu pisania zainspirował swoim heroizmem i brawurą wielu ze współczesnych pisarzy. W jednej z wersji określenie „gonzo” zostało ukute przez Billa Cardoso, przyjaciele pisarza i dziennikarza Boston Globe. W drugiej Thompson podłapał je słuchając anarchistycznego bluesmana, Jamesa Bookera. Ten brak źródeł ciężko uznać za wadę, gdyż dzięki swojemu stylowi Thompson już za życia stał się legendą w Stanach Zjednoczonych. Kraj, który tak kochał, a jednocześnie tak mocno krytykował za postępującą degenerację społeczno-polityczną, był jego największą areną walki – obsesja ciemnego losu USA zdaje się niemal wyznaczać łuk jego pisarstwa.

[Czytaj dalej w Magazynie MAGIVANGA]

Dr Gonzo i jego przełomowy debiut

Pan Hunter S. Thompson zdecydowanie wraca do łask, choć dla jego wielbicieli po prostu zawsze był aktualny. Zaczynając swoją karierę od gnicia w podrzednych gazetach i bujania sie po Ameryce Poludniowej, gdzie napisał swoją pierwsza książkę, "The Rum Diary" (wydana znacznie później od swojego debiutu), dr dziennikarstwa gonzo wraz z każdym kolejnym krokiem udowadniał swoją wielkość.

Czy chcemy czy nie, cała gałąź dziennikarstwa lajfstajlowego, a także amerykańska szkoła głębokiego reportażu czerpie dzisiaj z niego calymi garściami mocno eksploatujac rozjezdzone już koleiny.

W ciągu ostatnich 50 lat Hunter S. Thompson stał sie bowiem prawdziwa legenda poprzez zakwestionowanie "obiektywności prasy", obnazenie mechanizmów rządzących medialna narracja oraz radykalnej reformie metody pracy dziennikarskiej, która bezlitośnie wyszydzila rolę dziennikarza jako wiernego kronikarza wydarzeń.

Jak powiedział kiedyś donosnie: "Obiektywne dziennikarstwo jest jednym z głównych powodów, dla których amerykańska polityka pozostawala skorumpowana tak długo."

To zdanie - manifest "Nowego Dziennikarstwa", można z duzym powodzeniem odnieść takze do dziennikarstwa polskiego, które w większej mierze opiera sie na zahartowanym w czasach komunizmu pisarstwie propagandowym niż jakiekolwiek inne dziennikarstwo w Europie, niemal gwalcac zdrowy rozsądek. Do tego jeszcze swiatelka w tunelu nie widac, gdyz coraz częściej zdarza mi sie czytac artykuły i wiadomości prasowe, w których trzy następujące po sobie zdania wykluczają sie wzajemnie!

Czytajcie wiec Thompsona, by zaznac troche ulgi. Nie znajdziecie nikogo innego w tak piękny sposób rozprawiajacego sie z medialnymi hologramami.

Niestety, książka która chce wam tym razem polecić, nie została przetłumaczona na polski, a szkoda gdyż to od niej zaczęło sie cale gonzo. "Hell's Angels" to reporterski zapisu jazdy z niesławnym klubem motocyklowym, który sial medialny postrach w latach '60. Niezrazony złą sława Thompson wskoczyl w 1965 na motocykl i postanowił przyblizyc nieco zycie nomadow pod wodzą Sonny'ego Bargera. Skończył niestety pod butami aniołów, ale nigdy do końca nie zerwał kontaktów z klubem.

Jego pionierska, jak na tamte lata praca, otworzyła mu zas pisarska drogę stając sie także kamieniem milowym głębokiego reportażu.

Jak pisze sam: "Spotkalem pól tuzina Hell's Angels pewnego pięknego popołudnia w barze podrzędnego hotelu DePau, który znajdował się w południowej, fabrycznej czesci nadbrzeza San Francisco, graniczacej z gettem Hunter's Point. Moim kontaktem był Frenchy (...)"

Gdy wchodzimy w glab, ponad 250 stron powieści Thompsona zalewa nagle nasza świadomość niczym strumień barwnej rzeki. Dr Gonzo zdecydował sie bowiem przenieść w swoim dziele szystkie jasne i ciemne strony życia Hell's Angels.

To jednak nie sam zapis bujania sie z Hell's Angels stanowi o wartości tej książki, a jej drugie dno - zabawny dialog z relacjami medialnymi na temat ekscesów klubu, który zostaje osmieszony przez naoczna relację samego Thompsona oraz głosy samych uczestników wydarzeń. "Hell's Angels" jest bowiem przede wszystkim atakiem na powierzchownosc obserwacji dziennikarskiej!

Mamy tu wiele smaczkow, ale jednym z najslodszych jest akapit z rozdzialu "The Dope Cabala and a Wall of Fire". Thompson przypuszcza tam frontalny atak na dziennikarska skrupulatność przytaczajac osiem prasowych wersji liczby aresztowań po wyścigu motocyklowym w Laconii, podczas którego doszło do zamieszek, o spowodowanie których oskarzono Hell's Angels (oskarżanych w owym czasie o wszystko).

Pisze on tamże: "Oto lista, która sporządziłem tydzień po zamieszkach: New York Times 'około 50', Associated Press 'przynajmniej 75', San Francisco Examiner 'przynajmniej 100, w tym 5 Hell's Angels', New York Herald Tribune 29, Life 34, National Observer 34, New York Daily News 'ponad 100', New York Post 'przynajmniej 40'(...)"

Dalej czytamy: "Nie byłem zaskoczony tym, ze osiem artykułów dawało osiem różnych wersji na temat zamieszek, ponieważ żaden reporter nie może być wszędzie i każdy z nich czerpie informacje z innych źródeł. Byłoby jednak pocieszające znaleźć ogólne porozumienie na temat czegoś tak fundamentalnego, jak liczba aresztowań(...)"

Tego typu czytania prasy znajdziemy tu dużo, ale dodatkowej zabawy dostarcza nam serwowany przez Thompsona obraz budowania przez media wizerunku klubu, który ewoluuje w ciagu trzech lat (1963-66) od demonicznej, niszczycielskiej siły, przez sprzymierzeńców rewolucji seksualno- psychedelicznej, aż po obrońców tradycyjnych, amerykańskich wartości.

Pozycja warta polecenia nie tylko wielbicielom Thompsona, ale także menadzerom PR w wielkich korporacjach, zastanawiajacych sie jak pozlacac zwykle gowno.

Oczywiście mamy takze nadzieję, że ktoś zdecyduje sie wydać w koncu w Polsce ta i inne pozycje tego wielkiego pisarza, docenianego na całym świecie za wielki wkład w historię literatury.

[Poczytac dalej na temat ksiazek Huntera S. Thoompsona mozecie na lamach MGV]

Wspomnienia znad grobu lat '60

Jedna z najgenialniejszych powieści XX wieku, "Fear and Loathing in Las Vegas: A Savage Journey To The Heart Of The American Dream", ukazała sie po raz pierwszy w 1971 jako zestaw artykułów w magazynie "Rolling Stone". Podpisana przez tajemniczego osobnika o nazwisku Raoul Duke, niemal natychmiast zyskała wielki rozgłos w USA.

Napisana oczywiscie przez Huntera S. Thompsona, już wtedy bestsellerowego autora książki o klubie Hell's Angels, szybko stała sie jednym z najtrafniejszych podsumowań dekady lat '60. Pomimo tego, ze pierwszy raz wydana w twardej okładce przez Random House w 1972, od tego czasu nie wyszła nigdy z druku...

Obecnie można ja dostać w UK jako paperback, który jest idealna kopia pierwszego wydania z paranoicznymi ilustracjami brytyjskiego rysownika, Ralpha Steadmana włącznie. Nie wiem niestety, jak wygląda polskie wydanie, które wyszło rok temu, gdyż odpuscilem sobie w końcu jego kupno na rzecz skupienia sie na wersji pierwotnej.

Klasyczna krytyka książki wskazuje na to, iż Thompson podjął przede wszystkim ślad Toma Wolfe'a w opisywaniu psychedelicznego pokolenia. Byl to jednak wplyw wzajemny. Jak wiemy, Wolfe przy pisaniu swojej "Proby kwasu w elektrycznej oranzadzie" posilkowal się nagraniami Thompsona z jego wspólnej podróży z Kenem Keseyem i Marry Pranksters.

By mieć wiekszy obraz inspiracji literackich Thompsona, należy przede wszystkim docenić wpływ jednej z największych osobistości kontrkultury XX wieku - Kena Keseya we własnej osobie. To właśnie jego dwa największe dziela, "Lot nad kukulczym gniazdem" i "Czasami wielka chętka", stały sie kluczem otwierającym bramy pisarskiej percepcji twórcy "gonzo journalism".

Jak mówi on sam w zbiorze wywiadów "Conversations with Hunter S. Thompson", to glownie dziela Keseya miały wielki impakt na jego twórczość. Gdyby nie Kesey, Thompson nigdy nie poznalby też Hell's Angels i nie napisał swojej, pierwszej, wielkiej książki.

Idac tym sladem, Thompson w "Fear and..." potwierdza przede wszystkim swoją anty Leary'owska poze opowiadając sie za uzywaniem psychedelikow do generowania raczej chaosu niż harmonii (kłania sie tu oczywiscie Kesey ze swoją ścieżka chaopsychedelii).

Pokazując, ze pokolenie lat '60 w szybkim czasie stało się ofiarą czarnego rynku i wlasnych paranoji, że używanie prowadzi do nadużywania i że nie ma zabawy bez całego "arsenalu środków", Thompson zdecydowanie staje po mrocznej stronie kwasu.

Zezwierzecenie za pomoca dragow jest u niego wszystkim, gdyż świat jest szalony, a momenty raju są jedynie chwilami iluzji pomiedzy długimi pasazami z piekła rodem. Oslepienie potrzeba oświecenia pojawia sie więc u Thompsona jedynie jako słodko-gorzka ironia i sentyment do czasów, kiedy wszystko było możliwe, by za chwilę stać sie jedynie wspomnieniem.