Dubstep - forma bez treści czy treść bez formy?

Przypuszczam, że dla każdego muzycznego frika, jak i dziennikarza muzycznego (czy czarownika :D), ekscytujący jest moment odkrywania, że w muzyce dzieje się coś świeżego, coś ekscytującego, czego jeszcze nie da się zdefiniować. To jest właśnie moment "kulturowego rytuału", w którym chaos jeszcze nie stał się porządkiem, a wszystkie linie biegną obok siebie nie tworząc jednorodnego, kulminacyjnego cyklu. Pole idealne dla wszystkich, którzy dynamikę eksperymentu przedkładają nad twardość normy.

Jako, że kultura undergroundowa z natury wymyka się wszelkim intelektualnym definicjom, pochłaniana przez życie intuicyjnie rozumiejących ją jednostek, trudno się też dziwić, że każdy jej nowy fenomen z miejsca wzbudza więcej pytań niż daje odpowiedzi. Kiedyś był jazz, potem industrial, acid house, w międzyczasie punk rock, noise, hard core czy afrobeat - kolejne wcielenia ludzkiej kreatywności, inspiracje z otchłani podświadomości.

Teraz na naszych oczach powstaje w muzyce kolejna wielka rzecz, która sprawia, że mózg wielu ludzi zaczyna działać na kosmicznych obrotach. Tym razem nazywa się dubstep - niezwykły, ciągle nie skodyfikowany styl, który z lokalnego, londyńskiego zjawiska stał się w ciągu dwóch ostatnich lat najszybciej rozprzestrzeniającym się "wirusem muzycznym" na świecie.

Początków dubstepu należy upatrywać w eksperymentach producentów związanych z brytyjską sceną UK garage i 2-step tj. El-B czy Oris J oraz pierwszych produkcjach kolektywu Horsepower Productions. Charakterystyczne, ciężkie i mroczne brzmienie zostało jednak wynalezione przez didżejów, którzy stali za deckami na imprezach >>FWD w kultowych obecnie klubach Mass (na Brixton) i Plastic People (na Shoreditch). Wśród nich początkowo grali: Hatcha, Youngsta, Kode9, Zed Bias, Oris Jay, Slaughter Mob, Jay Da Flex i Slimzee; dzisiaj zaś stałymi rezydentami są: Youngsta, Hatcha, Geeneus, Plastician z Crazym D jako MC oraz producenci: D1, Skream i Benga.

To właśnie dzięki dwóm ostatnim artystom, ukrywającym się pod xywkami Skream i Benga, dubstep stał się światowym fenomenem, który przyniósł także wielką sławę sklepowi muzycznemu Big Apple Records w londyńskiej dzielnicy Croydon, w którym pracowali obydwoje nad nowym stylem. Dzisiaj to już historia, ich winyle, jak również tworzącego na uboczu Shackletona ze Skull Disco, sprzedają się jak świeże bułeczki.

Jak mówi w dokumencie, zrealizowanym przez BBC, Mala, członek kolektywu Digital Mystikz: Jedną z najbardziej interesujących rzeczy w dubstepie jest fakt, że wciąż nie ma on żadnej formuły. Wtórują mu w tym posty na największym forum internetowym poświęconym dubstepowi, w którym tytuł jednego z topiców już z góry zaprzecza temu, że są w ogóle jakieś dające się z gór określić korzenie tego stylu proponując Dubstep Roots - What are yours? The debate...


Dokument BBC o londyńskiej scenie dubstepowej:



Pracę nad dubstepową formą wizualną bardzo wyraźnie obrazuje także jedyny, jak do tej pory, teledysk dubstepowy, wyreżyserowany przez studentów RCA, Mo Stoebe i Jasmina Jodry'ego. Widzimy w nim, jak naukowcy skrupulatnie badają nowego, groźnego "wirusa muzycznego", który powoduje, że ciała istot żywych pękają od nadmiaru basu. Estetyka obrazu nawiązuje jednocześnie do jamajskiego kultu sound systemu i gramofonów, jak też do klasycznego, industrialnego image'u, jaki równie dobrze mógłby stać się częścią przekazu Throbbing Gristle, Laibacha czy Einstürzende Neubauten.


Kode9 & Spaceape - "9 Samurai" (pierwszy klip dubstepowy):



Czy w Polsce dubstep szybko się przyjmie? Śmiem w to niestety wątpić. Miałem okazję podziwiać w sobotę, w sopockim Sfinksie, samego Shackletona, który wszedł za decki o 1:30, by zostać chamsko usunięty po godzinie! Powód, dla dresiarzy zamulał, bo nie napierdalał tandetnego "umpa-umpa". Można było za to usłyszeć piękne linie rytmiczne, inspirowane marokańskimi i tureckimi rytmami, wygrywanymi na darbukach z mocnym, typowym dla dubstepu sub basem. Muzyka bardzo mroczna, na wskrość przesiąknięta niecodzienną wrażliwością. Pierwsze skojarzenie, jakie rzuciło mi się na mózg, to jakby połączyć siły projektów Scorn i Muslimgauze. Sam życzyłbym przy tej okazji włascicielom polskich klubów, żeby incydentów z cyklu "TERAZ KURWA POLSKA" na ewentualnych dubstepowych imprezach było jak najmniej.


: dubstep, dub, UK garage, underground, Kode9, Londyn