"Rainbow Bridge" - kolejny odlot lat '60

"Rainbow Bridge" to jedna z zagrzebanych w lamusie czasu perelek, obrazujacych czasy schylku kontrkulturowego zrywu lat '60 w USA. Mimo, ze dlugi i meczacy (125 min.), dla miłośników filmów psychedelicznych "Rainbow Bridge" może być jednak kolejna pozytywna jazda po czaszce. Film, ktory w bardzo podobny sposób, co "Chappaqua" z Williamem S. Burroughsem, pokazuje wizje i nadzieje pokolenia '68, byłby tylko kolejnym paradokumentem o marzeniach odosobnionej grupy headow, walacych LSD, gdyby nie siedemnasto minutowy koncert Jimiego Hendrixa u podnóża wulkanu Haleakala na wyspie Maui, na Hawajach.

Tytuł filmu został wzięty od nazwy ashramu, praktykujacego na Maui jogę, tai chi i biorącego duże ilości środków psychedelicznych, który jest jednocześnie symbolem reprezentującym pro mistycznie nastawiony odłam kontrkultury. Akcja kręci się wokół osoby Pat Harley, która ucieka z czarnego getta w Nowym Jorku, by zamieszkać razem z członkami Rainbow Bridge. Pat jest niepokorna i bunczuczna, ale w końcu daje się wciągnąć w wir ćwiczeń jogicznych, astrologii i palenia haszu, przemycanego na Hawaje przez surfurow.

W filmie Chuck Wein (reżyser) zajął się wszystkim, mamy "wykłady" na temat pokojowej koegzystencji, pozbywania się ego, tripow po LSD, grupowego mantrowania, ekstatycznego wpływu muzyki rockowej, neopoganskich rytuałów z bębnami, a także ukrytej egzystencji kosmitów, kierujących ludzkość na dobry kurs. Szczególnie to ostatnie jest dla reżysera bardzo ważne i zostaje nawet wzmocnione przez profetyczny monolog wydawców filmu (Eagle Vision, 2001).

W filmie dwa momenty są bezcenne, nieprzytomny Jimmy Hendrix palący jointa i prowadzący mało skoordynowany dialog o motocyklistach, czarodzieju i braku potrzeby posiadania lidera :) oraz jego fantastyczny koncert, mający wyzwolić pole kosmicznej energii :) Szczegolnie polecam wielbicielom tego genialnego artysty!